Misschien wil ik toch dat toverstokje waar ik een jaar geleden over schreef. Ik keek van de week in de ogen van mensen en wat ik zag was verdriet. De tranen brandden achter hun ogen.
De moeder van een dochter, moe van psychologische onderzoeken en de machteloosheid door gebrek aan antwoorden. Liefde voor je kind en pijn om wat niet is en wel zou moeten zijn. Ik vraag, ik luister en ik voel ook de tranen achter mijn ogen branden. Ik kan het niet oplossen.
De man met zijn hondje die me vertelt dat zijn vrouw Alzheimer heeft. In die ene zin ligt een wereld van verdriet verscholen. Ik kan het zien. En ook al weet ik niet uit eigen ervaring wat het betekent, het is duidelijk dat het leven niet meer is zoals het was. Als ik hem een vraag stel, zie ik hem slikken voor hij antwoord geeft. Het is moeilijk, en het is zwaar.
De mensen met een gebroken relatie. De pijn, de nasleep, de worsteling. Ik wil het goedmaken. Het verdriet wegnemen. De zieken, de mensen met een onvervulde kinderwens, mensen die een dierbare te vroeg hebben verloren. Ik kijk in de krant en ik zie een foto van weeskindjes, mijn hart breekt. ‘Waarom is er niemand voor deze kinderen? Waarom was er voor hen geen vader en moeder die hen liefdevol tegen hun hart aandrukten?’
Abortus, het leven dat wordt afgebroken terwijl het al leeft, beweegt en een kloppend hartje heeft. Zo ruw uit de baarmoeder weggerukt, bewust. Even buiten beschouwing houdend wat er toe kan leiden. Ik heb geen toverstokje. Geen macht om aan alle ellende een einde te maken. En soms denk ik wel eens, misschien moet ik mijn kop maar in het zand steken, dan voel ik de pijn van de wereld niet. Of als ik de andere kant opkijk dan hoef ik de pijn niet te voelen.
Maar we leven op deze wereld en mijn hoofd in het zand steken gaat niemand iets opleveren. Als mij iets overkomt dan weet ik dat ik mensen nodig heb die naast mij staan. Mensen die op hun beurt mij in de ogen durven kijken en mij begrijpen. Mensen die voor mij bidden, omdat ik het zelf even niet meer kan. Zolang deze wereld bestaat, hebben we te maken met pijn, moeite en gebrokenheid. Maar er staat een nieuwe hemel en een nieuwe aarde op het programma. Zover is het nog niet, maar als kind van de Vader ben je al wel onderdeel van het koninkrijk van God. En zijn aanwezigheid in ons leven is werkelijk een stukje hemel op aarde.
N.B. Vlak nadat ik dit stuk schreef, las ik een prachtig stuk van een andere blogger: Gebroken dromen. Steun en kracht nodig? Lees dit stuk.
Ontroerend stuk. Je zou soms zo graag willen toveren. Maar wij kunnen iets voor deze mensen doen wat ongelovigen niet kunnen. Het is heel krachtig: Gebed! Je noemt het op het einde ook; dat mensen voor je bidden wanneer je het zelf niet meer kan. Toen ik voor een operatie stond gaf één vriendin aan dat ze mij praktisch niet kon komen helpen maar dat ze wel voor me zou bidden. Kostbaar was dat want ze schreef de gebeden uit en ik ontving ze per mail.
Zonder gebed wordt het wel heel erg moeilijk om door moeilijke tijden te gaan. Wat waardevol om zo een biddende vriendin te hebben!
Heel mooi geschreven! Er is zoveel verdriet en pijn in de wereld. We hebben elkaar nodig om er voor elkaar te zijn en voor elkaar te bidden. Hartelijk dank dat u na het lezen van mijn blog een link naar mijn blog heeft toegevoegd. Het past er prima bij!
Inderdaad, Zijn aanwezigheid in ons leven geeft ons echt een stukje hemel op aarde. Zomaar midden in de gebrokenheid. En dan mogen we mee zingen met onze geliefden die al Boven zijn, waar Jezus is. xxx Dank je wel voor je blog.
Zeker weten! Dankjewel voor je reactie 😊