Eilandjes

Nu ik het voorrecht van het moederschap mag genieten, kom ik ook af en toe in het zogenaamde mamacafé bij ons in de buurt. Het is een plek van ontmoeting en uitwisseling voor zwangere vrouwen en moeders van jonge kinderen. Ik kom daar graag, want ik geniet van de contacten en af en toe zijn er interessante en leuke thema-ochtenden. Op één van die ochtenden was het onderwerp het huilgedrag van baby’s. Eigenlijk ging het over huilbaby’s, maar het gegeven wilde dat er geen huilbabymama’s aanwezig waren, die waren vast bezig met andere zaken…..

Onze eilandjes
We hadden natuurlijk wel allemaal onze eigen bijdrage en interpretaties omtrent het huilgedrag van baby’s en het duurde niet lang voordat de conclusie werd getrokken dat het best zwaar kon zijn om het allemaal te moeten bolwerken. Moeders zouden af en toe heel wat meer hulp kunnen gebruiken dan ze in werkelijkheid hebben of krijgen. Er moet te veel alleen gedaan worden. Dit is denk ik ook iets wat in onze westerse cultuur verweven zit. We hebben in feite allemaal ons eigen eilandje. Om heel eerlijk te zijn, vind ik mijn eilandje stiekem wel prettig, maar toch wringt er iets.

Andere cultuur
Ik verplaats mezelf voor de aardigheid in de situatie van de tocht van Abraham naar het beloofde land. Niet om religieuze redenen, maar gewoon, om me een andere manier van leven en een andere cultuur voor te stellen. Want stel je voor dat je daar toen zwanger was en een kind kreeg. Op het moment van bevallen zouden er gelijk familieleden zijn om je andere kinderen op te vangen. Mocht je na de bevalling niet in staat zijn om veel te kunnen, dan waren daar altijd vertrouwde handen om voor jou en je gezin te zorgen. Een huilbaby? Ik weet zeker dat het kleintje af en toe goed onder de pannen zou zijn zodat je kon rusten. Zodra jij het kon, dan zou je op jouw beurt ook voor de ander zorgen. Een soort ons ken ons en wij zijn samen idee. Geen gezoek naar hulp, want je leefde samen en de nood werd ook gezien zonder dat je het hoefde te vertellen. Dat is een beetje het idee wat ik erbij heb. Op vele van mijn moeilijke mama-momenten was dat echt iets waar ik over fantaseerde.

Westers
Dit is een westerse cultuur, en die is toch wel wat individualistisch ingesteld. Ik zeg niet dat het verkeerd is, het is anders. Ik ben het zo gewend en ik voel me er prettig bij. Maar op de momenten dat er hulp nodig is, komen we bepaalde barrières tegen. We hebben allemaal een ‘eigen’ leven. De wil en de liefde is er wel, maar de cultuur beperkt soms wel een beetje denk ik. We leven volgens schema’s en afspraken. Wij hebben een horloge om (tenminste, ik wel) en maken daar veel gebruik van om zo alles mooi te kunnen plannen. Hulp moet vaak dus ook gepland worden.

Gezellig aanwaaien
Tja, ik denk dat het gewoon zo is. We moeten uitreiken als we hulp nodig hebben en als mensen het ons aanbieden, dan mogen we daar dankbaar voor zijn. En leven op onze eilandjes betekent geen eenzaamheid hoor. Er zijn genoeg lijntjes en contacten mogelijk. Iedereen mag gezellig bij mij op de koffie of op de thee komen. Ik zou wel willen zeggen dat je altijd onaangekondigd aan mag komen waaien en dan zou ik graag alle tijd hebben, maar er is altijd een kans dat je dan op een ‘verkeerd’ moment komt. In dat geval mag je óf vol aan de bak, óf je probeert onze buurtjes 😉