Knip……de steel van een grote witte roos wordt tot halverwege afgeknipt. Knip….daar gaat nog een stuk van de steel. Even wordt hij van verschillende kanten bekeken. Knip…..daar gaat nog een stuk. Ik bijt op m’n tong. Niks zeggen Deborah, ze moesten het helemaal zelf doen. De roos wordt in het vaasje gezet, hij steekt amper met zijn kopje boven het potje uit.
Ik houd mijn mond en observeer mijn groepje. Zet mezelf bewust neer op mijn bureaustoel en vertel mezelf nogmaals dat ik moet blijven zitten en niks mag zeggen. Dit moeten ze zelf doen. Ondertussen is de volgende bloem aan de beurt. Knip…..weer valt er een stuk van de steel. En de bloem wordt in het vaasje gezet. De lengte is perfect. Knip….de volgende prachtige bloem wordt schuin afgeknipt en vergezeld de eerste bloemen. Ondertussen staat een andere leerling bij mijn bureau: ‘Juf, moet ik er ook bloemenvoeding bij doen?’ ‘Sorry, vandaag moet je helemaal zelf nadenken, dus wat denk jij?’ ‘Ik denk het wel’. En weg is de leerling. Zoekend naar een zakje bloemenvoeding en een schaar.
Even is er geen enkel geluid van stemmen te horen. In de klas zijn een vijftal leerlingen geconcentreerd aan het werk. Materialen niet van te voren klaargelegd door de juf, en met als enige instructie dat ze het volledig zelfstandig moeten doen. En dan verschijnt het eerste resultaat. Een klein vaasje met daarin een aantal kleurige bloemen. Prachtig gerangschikt, keurig afgeknipt. ‘Juf, ik ben klaar!’ Vol verwondering kijk ik naar het prachtige geheel. Mijn bewondering kan ik niet verbergen. ‘Wauw!’ zeg ik, ‘wat is dat prachtig, en gewoon helemaal zelf! Ik vind het echt super!’ Langzaamaan begint de grote tafel zicht te vullen met prachtige bosjes bloemen in vaasjes.
Wij werken in het voortgezet speciaal onderwijs met sectoren. Eén van de doelen die ik heb gesteld voor mijn groepje ‘groen’, is zelfstandig een bosje bloemen in een vaasje kunnen zetten. Voor ‘de gewone mens’ niet zo ingewikkeld, maar hoe geweldig is het voor onze leerlingen als ze in hun (toekomstige) thuissituatie raad weten met een bosje bloemen. En vandaag bleek dat ze er nu raad mee weten.
De leerlingen kunnen niet letterlijk 3 meter groeien, maar aan het einde van de middag had ik een vijftal trotse tieners in mijn klas. Samen evalueerden we de verschillende stappen en hoe het was gegaan. Blije gezichten, een ontspannen sfeer. Doel behaald!
En ik? Ik ben zo trots als een pauw. Ja, af en toe is het goed om een stapje terug te doen. Op deze manier krijgen anderen de kans om te zien wat ze werkelijk kunnen. Ik wist dat ze genoeg geoefend hadden en ik had ze alles geleerd wat ik kon, inclusief herhaling, coaching en bijsturing. Het valt niet mee, maar soms loont het om je handen op je rug te houden en bewust even een stapje terug te doen.
Ontzettend leuk om ze dit te laten ervaren en ze de ruimte geven. Dat versterkt het zelfvertrouwen. Goed gedaan juf. Ook jij verdient een pluim of…een bloemetje!
Hihi, dankje Anne 😃
Wat mooi Deborah dat je ze laat groeien in zelfvertrouwen. En je leerlingen zo mag zien groeien in een stukje zelfstandig- en zelfredzaamheid. Bedankt voor het delen
Het is ook echt heel gaaf om dit soort dingen te mogen doen!
Wat mooi om te lezen. Super
Wat onwijs mooi om zo te zien. O wat moeten we soms op onze vingers zitten, want we willen zo graag helpen. Dit niks doen, is vertrouwen geven. Een houding van ik weet dat je dit kan, doe maar, probeer maar, het is veilig! Mooi hoe dit in de praktijk dus ook geslaagd is. Ze hadden de juiste info en wisten die toe te passen. Pluim voor hen maar ook voor jou hoor!
Dankje Petrina, het soms zeker iets wat je bewust moet doen, dat stapje terug. En wat een opbrengst kun je dan hebben!