Groene vingers?

Iedereen die mij een beetje kent die weet dat de plantjes in mijn huis precies genoeg water krijgen om net niet het loodje te leggen. En tuinieren doet mijn man, gewoon omdat het erbij hoort, en omdat hij het minder erg vindt dan ik. Het is dan ook uitgesproken humor dat ik op mijn werk ingedeeld ben als het aanspreekpunt van sector groen. Nu, aanspreken over groenzaken kun je me altijd natuurlijk…

Bij ons schoolgebouw staat een prachtige kas. En daar moeten natuurlijk fantastische praktijklessen worden gegeven. Dus ik ben maar van start gegaan. Bruine bonen in potjes laten groeien, want dan kun je het proces zo mooi zien, vraag niet hoe je dat later dan weer uít de potjes krijgt…

En zo ging één van mijn eerste praktijklessen
Toen we met veel moeite de plantjes uít de potjes en ín de grond hadden weten te krijgen, kwam daar achter mijn rug leerling B met een grote gieter langs. Want plantjes moeten tenslotte water. Met één grote plons zag ik hoe het plantje dat ik met veel zorg en liefde maar zelf had neergezet ter aarde stortte, de blaadjes verslagen en zeiknat vastgeplakt aan de voorbewerkte grond. De overige plantjes waren door de leerlingen  zo goed met ijzerdraad aan de stokjes vastgesnoerd dat de kans op overleven zeer waarschijnlijk gereduceerd was tot nul. En terwijl ik niet hardop probeerde te wanhopen, besloot onze downer aan de andere kant van de kas dat de plantenspuit uitermate geschikt speelgoed was. Pósitief punt was dat de tomatenplantjes nagenoeg ongeschonden waren overgepoot in grotere potjes, en dat zonder toezicht, want ja, die bruine bonen…

Beetje plezier
Maar toch begin ik langzaamaan plezier te krijgen in het werken met de plantjes in de kas en ons bijbehorende moestuintje. Mijn kennis groeit al enigszins en ik leer de lessen nu snel effectiever te organiseren. Het is bijzonder dat iets waar je in je leven niet naar getaald hebt, langzaamaan toch een beetje leuk begint te worden. Het wonder van de zaadjes die ontkiemen, van de wortels die zich een weg de grond in banen, en van de kleine plantjes die zich ontvouwen en uitgroeien tot robuuste vruchtdragende planten (is de bedoeling).Het is best mooi! En kennelijk is water geven alleen niet genoeg. Ik weet nog goed dat onze conciërge hoofdschuddend mijn opmerking hoorde over ‘alleen maar water geven toch?’ En nu laat deze leerkracht zich maar onderwijzen door haar meerdere in deze. Leuk, die HBO-diploma’s, maar het onderdeel moestuinieren met je leerlingen ben ik kennelijk misgelopen.

Maïsplantjes en een snackkomkommer uit het tuincentrum, om wat eerder resultaat te kunnen zien.

Tomatenplantjes met op de achtergrond een tulp die we hebben gepoot vanuit het project ‘Bulbs4kids’