Het fenomeen smart phone

We stoppen voor een zebrapad. Er loopt een jonge vrouw over, gehuld in een zwarte jas. Ze is volledig gericht op haar schermpje. Ze heeft oordopjes in en ik vraag me af of ze het door zou hebben als er eens een auto niet zou stoppen voor haar.

Enkele dagen daarvoor fiets ik achter een groep jongelui op weg naar school. Met veel voorzichtigheid probeert een auto de groep in te halen. Opeens maakt de jongen aan de rand van het groepje een onverwachte zwieper, telefoon in de ene hand, andere hand nog wel aan het stuur. Gelukkig gaat het goed. De automobilist besluit wijselijk om nog even achter de groep te blijven rijden.

Die mobieltjes, ze zijn niet meer weg te denken uit ons leven. Ik moest pas nog lachen om de stokoude Nokia van een orkestlid, ‘maar ja’, zei ze, ‘ik heb niks met die dingen, ik moet alleen maar kunnen bellen en gebeld kunnen worden’. ‘Tja’, beaamde ik, ‘dan hoef je ook niet meer dan dat’.

Weet je nog, vroeger? Die telefoon die mijn ouders en mijn oma thuis hadden staan was zo’n telefoon met draaischijf. Die rinkelde ook echt, en ik vond het geweldig om aan die draaischijf te zitten, want die draaide dan weer automatisch terug. Pas had onze dreumes bij een vreemde de voicemail ingebrabbeld, gewoon wat knopjes ingedrukt en lekker bezig geweest. Misschien weer terug naar knopjesloze telefoons? Nee hoor, geintje, maar stiekem waren ze wel leuk toch?

Als je vroeger iemand belde, dan moest hij of zij thuis zijn, anders was diegene behoorlijk onbereikbaar. En dan belden we later wel terug. Maar nu, nu zijn we onderweg en willen we altijd en overal beschikbaar en bereikbaar zijn. En dat niet alleen, die smart phones bliepen en verzamelen allerlei data om ons maar ‘up to date’ te houden. Het steelt onze rust en zo veel mensen staan het ook gewoon toe. De jeugd zit tegenwoordig op een bankje met ieder een mobiel in de hand en zo is het samenzijn, trouwens, dat geldt niet alleen voor jeugd.

Afgelopen maandag sprak ik met een collega over het feit dat Alicia Keys had bedacht dat ze geen mobieltjes meer wilde toestaan bij haar concerten. Ze was het zat, al dat gefilm en gefotografeer. Een klein rubberen hoesje voor de mobieltjes is daarvoor een oplossing. Je kunt er lang en kort over zijn, maar ik snap haar. Ik zou het ook kunnen bedenken. Je beleving is anders door een schermpje. Mijn collega vertelde mij wat ze ooit van weer een ander had gehoord. Als je gewoon kijkt en geniet, dan gaat het rechtstreeks je hart in. Natuurlijk zijn foto’s en filmpjes leuk, maar nogmaals, vergeet niet om ook gewoon ‘kaal’ te genieten, want dat is pas vol genieten.