Ik ben best nuchter, niet onrealistisch, en ook niet heel dramatisch ingesteld. Ik kan alles prima relativeren……
De leerlingen van onze school zijn net vertrokken. Tijd om te gaan, anders ben ik zeer zeker te laat. Mijn weg vind ik door andere mensen te volgen die er uit zien alsof ze hetzelfde doel hebben als ik. Ja, ik zit goed! Speurend kijk ik rond of ik een stoel zie die wat meer geschikt is dan de aandoenlijk kleine stoeltjes in het lokaal. Helaas, ik moet het er maar mee doen. Met iets van een groet naar de enkele andere ouders ga ik achterin zitten en eet ik mijn laatste boterham op, zoekend naar wat papieren in mijn map.
Een trotse directeur, een hoogzwangere juf en de voorzitter van de ouderraad hebben afwisselend het woord. Af en toe wordt er een grapje gemaakt. Want het is voor ouders toch best een ding is, dat voor het eerst naar school gaan van hun kleutertje. Ik zit er bij en ik denk dat ik het allemaal prima op een rijtje heb. Nee, ik heb daar echt geen last van hoor. Hoort er toch gewoon bij allemaal? Bovendien ben ik zelf leerkracht en ik weet prima hoe het allemaal werkt op een school. Geen zorgen, het wordt een geweldige tijd.
Af en toe dwaal ik af. Ik kijk rond in het lokaal en begin in gedachten alle overbodige paperassen van de muren te halen. Werkjes hang ik netjes allemaal bij elkaar en zelfs de leuke verftekening op het raam wordt zondermeer vervangen. Hoezo, ik wil het graag rustig en prikkelarm hebben….. De verklaring voor deze drang laat ik voor nu maar even in het midden.
Na een goed uur mag ik mee naar de (toekomstige) klas van mijn zoon. Ik kijk rond, schud de juf een hand en wordt opeens verrast door een flinke brok in mijn keel. Ik probeer me van mijn meest nuchtere normale kant te laten zien en maak de afspraken voor de wendagen.
Tijd om te gaan. Ik wend me nog even tot de zwangere juf van het informatiemoment en vraag belangstellend of het de eerste is. ‘Nee hoor, de tweede’, zegt ze, ‘Dus ik weet wat me te wachten staat’. Misschien komt het door mijn eigen emotie die het filter er even 
afhaalt, want voor ik het weet hoor ik mezelf vol overtuiging roepen dat je nooit weet wat je te wachten staat. Ik zie haar non verbaal reageren en ik vraag me af hoe ik deze (niet) bemoedigende opmerking nog enigszins recht kan brijen. Ik lach zo sociaal mogelijk en zeg dat het meestal wel goed komt met de tweede, toch?….Om me vervolgens zo snel mogelijk uit de voeten maken.
Drie minuten later stort ik mij op de uitverkoop in het winkelcentrum. Niks te vinden. Maar het is de beste therapie voor sentimentele moeders die zich opeens realiseren dat ze hun kind nu toch echt een stukje meer los moeten gaan laten….
Het helpt als je straks ziet dat je zoon het geweldig naar zijn zin gaat hebben. Maar laat die emotie er maar zijn. Je houd van je kind. En nu is het steeds meer stapjes loslaten trouwens hoor. Maar je zoon heeft als goed is tijd gehad om basis te bouwen, en wees blij dat er stapjes zijn. Het is gezond, voor hem maar ook voor jou.
Enne shoppen is een heerlijke oplossing voor veel problemen 😉
Ohhh lijkt me ook best een hele stap. Het voelt gewoon anders als het ineens dichtbij komt en het jouw (jullie) kindje is dat het betreft.
Ik hoop dat je wat leuke dingetjes hebt gevonden en dat je zoontje het naar zijn zin heeft gehad.
Ik moet vooral lachen om jouw opmerking tegenover die juf 🙂 Sterkte met loslaten. Het komt vast goed.
Het komt ook goed. De eerste wendag ging buitengewoon. Die kleine is er helemaal klaar voor. En ik vind dat eigenlijk ook wel heerlijk om te zien. Laat hem maar genieten.