Ik bemerkte opeens een sterke emotie bij mezelf toen ik haar zag. Ik herkende haar meteen, ook vanaf de andere kant van de grote hal. De emotie die ik voelde verraste mij. Het was namelijk verdriet. Verdriet om iets wat nodeloos is gebroken door mensenhanden. Twintig jaar geleden.
Het is vreemd, hoe kan een emotie zo sterk de kop opsteken. Ook nog na zo veel tijd. Ik zie haar, herken haar, geef om haar en ik vraag me af hoe het zou zijn als er geen breuk had plaatsgevonden, als we gewoon nog steeds de mooie dingen zouden delen van het samen gemeente zijn. Het was een breuk waar ik geen aandeel in had. Ik was 16, de pinkstergemeente was toen een deel van mijn leven, inclusief vriendschappen. Tot op de dag van vandaag begrijp ik niet waarom mijn vriendschappen niet mochten blijven bestaan. Ik voel geen woede. Nee, ik voel verdriet.
Gelukkig liggen onze emoties niet altijd zo aan de oppervlakte. Het verraste mij zelfs om er opeens mee te maken te krijgen. Soms gebeurt er iets, of je ziet iemand en die koppel je aan een situatie. Het gevoel krijg je er gratis bij. Het gaat vanzelf, daar heb je geen grip op. Helaas, vind ik dan wel eens. Maar vervolgens heb je wel de keuze in hoe je ermee omgaat.
In mijn geval liep ik een rondje door het bedrijf en stond ik even toe de brok in mijn keel te voelen. Ik herinnerde mij de mooie dingen die we ooit hadden gedeeld als kinderen en tieners. En ik herinnerde mij hoe alles kapot werd gemaakt door volwassenen. Ik haalde me het moment voor de geest dat ik als tiener besefte dat de mooie tijd die ik had gekend in deze pinkstergemeente, voorbij was. Het heeft me moeite gekost om te verwerken dat het zo liep, zoals ik al zei, het was niet mijn keuze, ik had niet te kiezen. Dat heeft me lang dwars gezeten.
En zo liet ik mijn emoties en herinneringen bewust even toe. Maar ook niet meer dan dat. Soms is het goed om nog even te voelen, om nog even stil te staan bij emotie en de oorzaak daarvan. Je hoeft het niet te voeren of op te blazen, je kunt het gewoon even ervaren. De periode waarin alles gebeurde is voorbij. Het zit me niet dwars in mijn dagelijks leven, maar soms kom ik het gewoon even tegen. En dan begroet ik het. Heel even. Om dan weer verder te gaan met mijn leven.
Mooi en heftig. vooral mooi geschreven.
Herkenbaar…
Zomaar een gedachte die op kwam bij het lezen en welke ik toch even met je wil delen: wat als God deze ontmoeting heeft laten plaats vinden om te herstellen wat kapot gemaakt is? En jou te helen?
Fijn om zo mooi en puur je emotie te delen, we leven in een ciltuur waar men verwacht dat je het voor jezelf houd. Mooi om te zien dat je daar een tegengeluid in durft te geven
Had misschien gekunt, maar ik heb de ontmoeting al eerdere malen gehad en dit keer was het wel even best. God kan zeker dingen voor ons arrangeren, dat wel… Bedankt voor je reactie!
Precies wat ik ook dacht! Fijn dat je het woorden hebt gegeven!
Helaas zijn vriendschappen niet altijd voor het leven. Laten we dankbaar wezen voor de tijd die we samen mochten optrekken.