Niet zo serieus!

Er zijn van die momenten waar je flink van kunt balen, of je moet er hartelijk om lachen. In deze blogpost neem ik je mee naar drie van mijn voorvalletjes waar ik voornamelijk alleen maar lol om heb gehad. Ik realiseerde me dat het heel verlichtend kan werken om maar gewoon te lachen om dingen die fout gaan. Zolang andere mensen niet vreselijk de dupe zijn van mijn niet zo heldere momentjes, denk ik dat ik er indien nodig van mag leren, en er verder gewoon hartelijk om moet lachen. Doe ik zo mijn best met alles, en ondertussen ben ik gewoon een mens, wie had dat gedacht?

Zondag: het gitaarsnoertje

Tijdens de repetitie en de soundcheck is er niks aan de hand. Alles klinkt goed. Mijn nieuwe gitaar wordt deze ochtend officieel ingewijd! Gisteren thuisgekomen van vakantie, mijn muziek ligt al klaar in de map en ik heb mijn akkoorden genoteerd voor de overgangen tussen de liederen. Tijdens de dienst ben ik aan het rommelen met de techniek, dat snoer aan mijn gitaar, ja, dat is belangrijk, want mensen moeten het instrument wel kunnen horen.

Ergens tussen de liederen en het tobben met de stand van mijn microfoon vraag ik mij af waarom ik mijn gitaargeluid niet meer uit de box hoor komen. Ik draai aan mijn volumeknopje en vraag aan de mensen of ze mijn gitaar kunnen horen. Zo’n 200 mensen knikken vriendelijk en lijken zich af te vragen wat het probleem is. Gezien de reactie lijkt het me helemaal prima om verder te spelen en te zingen.

Ruim een uur later, dienst klaar, de ouderling van dienst geeft mij grinnikend een hand om me te bedanken. En hoewel ik nu nóg niet weet waarom hij zo’n lol had, het was precies het gevoel dat ik op voelde komen, gewoon lol. Lol om al dat gedoe, het gerommel, de onvolmaaktheid, en het allemaal zo bloedserieus te willen nemen. (niet dat zang/aanbidding leiden niet serieus is hoor) Ik trek de plug uit mijn gitaar…

‘Er valt iets op de grond.’ Zegt een muzikant die ook even het podium op is gelopen. Ik kijk naar beneden en zie twee ringetjes liggen. Ik draai mijn gitaar op zijn kop en kijk in een perfect mooi rond gat, waar normaal gesproken dat ding zit waar de plug dan in moet. En dan valt het kwartje… figuurlijk dan. Sta ik daar serieus met mijn snoer om te gaan, is het hele ding gammel en had ik het hele snoer dus gewoon voor de sier!

 Woensdag: de sandaaltjes van Ruben

Wat een heerlijke dag! Kids onder de pannen en mijn man en ik hebben een heerlijk dagje gevuld, inclusief lunch met Prosecco en een Italiaanse koffie als afsluiter.  Tegen een uur of 17:00 pak ik mijn fiets om de kinderen op te halen. Ik blik nog even in mijn fietstas en sta verbaasd te kijken naar de sandaaltjes van Ruben. ‘He? Die had hij vanochtend toch aan? Hoe komen die nu weer hier? Ik zou toch niet hebben gedaan wat ik denk dat ik heb gedaan???’

Dussss…
Die ochtend heb ik Ruben zijn sandaaltjes uitgetrokken voordat ik hem aan de andere kant van het hekje zette in het kinderdagverblijf. Vervolgens heb ik hem (per ongeluk) welterusten gewenst, mezelf verbeterd, en ben ik via de brede gang naar buiten gelopen, met de sandaaltjes nog altijd in mijn handen. Zo naar mijn fiets, fietstas open gedaan, sandaaltjes er in, en hup, lekker naar huis. Verder nooit meer nagedacht over die sandaaltjes.

Ik vraag me af hoe ze het opgelost hebben met buiten spelen… En als ik aankom zie ik dat Ruben reserveschoentjes aan het passen is. Met zijn sandaaltjes in de hand loop ik naar hem toe om vervolgens de begeleidster uitleg te verschaffen over waar zijn sandaaltjes vandaag waren. Maar ik wordt niet heel erg vreemd aangekeken, er wordt alleen maar gelachen, en dan vooral door mij. De medewerkers zijn opgelucht dat zij niet degenen zijn die de sandaaltjes kwijt zijn geraakt. Weer een ander is gewoon opgelucht dat ze niet de enige is die dat soort dingen wel eens heeft…

Vrijdag: de stoere zweefvlieg

Ze vliegen wel eens naar binnen, al die vliegen, bijen, hommels en soms ook wespen. Deze avond zit er een groot exemplaar tegen de ruit. Eerst denk ik aan een wesp, maar eenmaal dichtbij blijkt het een bijzonder grote gele zweefvlieg te zijn. Hij ziet er vervaarlijk uit, maar dat is hij gelukkig niet. Blij ei als ik ben, vang ik het beestje in een glas en loop naar de bank waar mijn man zit. ‘Moet je kijken, wat een stoere zweefvlieg!’ Ik ben alleen even vergeten dat ik het kleine tafeltje naar voren heb geschoven en ik knal er vol met mijn knie tegenaan. Blauwe plek nummer heel veel, want als je denkt dat dit de eerste keer is…

Niet altijd zo serieus!
Uiteindelijk zijn we allemaal gewoon mens. En zo in het dagelijks leven, zolang er geen hele belangrijke dingen van af hangen, kan ik eigenlijk niks anders dan hartelijk lachen om al mijn dommigheden. Ik geef nu gewoon lekker de vakantie de schuld. Zo een gevoel van ‘Ledidee, ledidee’. En om de woorden van de bloghop te gebruiken: (Lekker) Licht en Luchtig!

Deze blogpost is mijn bijdrage aan de bloghop met het thema ‘Licht en luchtig.’ De host van juli/augustus is Lineke Mooibroek. Zij won de voorgaande bloghop met deze blogpost.