Een momentje en een plekje

Een grasweide met prachtig jong groen gras. Korenbloemen die boven het veld uitsteken. Een snelstromend beekje met kraakhelder water en prachtig glimmende stenen op de bodem. Een enorme boomstronk nodigt je uit om er op je gemakje tegenaan te leunen of er bovenop te klimmen. Verderop ligt een stapeltje rotsen waar de prachtig gekleurde hagedissen zich op liggen te warmen in  de zon. De lucht is helderblauw met hier en daar een kleine witte wolk. In de verte staat een kleine blokhut met een veranda. Er is een bankje te vinden met comfortabele kussens. Rondom het huisje staan fruitbomen en even verderop staat een prachtige esdoorn met daaraan een schommel. En binnen, binnen is geen laptop, tablet, of wat dan ook voor scherm te vinden. Er staat een robuuste tafel met daarop een vaas gevuld met korenbloemen. Er is warmte, er is rust, er is tijd…

Kom en kijk je even met me mee, naar het plekje dat ik heb bedacht? Een plekje waar je 100%  jezelf mag zijn? Kom je gezellig bij me zitten op de veranda en mag ik je dan mijn verhalen vertellen? En sta je dan misschien toe dat ik ook naar jou luister? En als je misschien in slaap valt, dat mag, rust dan maar. Ik rust met je mee, of ik zit buiten even op de schommel, of ik zoek mooie steentjes in het beekje. Je vindt me wel.

Stel je voor dat er ergens een deurtje te vinden was, waar je alleen maar doorheen hoefde te stappen om een dergelijke heerlijke plek te vinden. Een plekje waar je gewoon jezelf kon zijn, waar je rustig rond zou kunnen lopen zonder te voldoen aan verwachtingen van jezelf of van anderen. Een plekje waar je niet hoeft te letten op de tijd en waar je geen druk ervaart om te presteren. Een plekje zonder persoonlijke ontwikkelingsplannen, zelfevaluaties en alles wat de maatschappij van je lijkt te vragen.

Ja, klinkt goed, heel goed. Zo iets zou ik vakantie kunnen noemen, maar zelfs in de vakantie heb ik niet het gevoel dat ik krijg door dit door mijzelf geschetste beeld. Dit beeld is een verzinsel, het komt niet uit mijn herinnering. Maar ik héb wel een plekje waar ik heen kan. Ik heb een plekje waar ik even uit het leven van alledag kan stappen om tot rust te komen. Het is een moment, én het is een plekje. En hoe vaker ik er ben, hoe vaker ik er wil zijn. Hoe meer ik die tijd neem, hoe minder ik die tijd kan missen.

Het is het moment nadat de kinderen op bed zijn gebracht, rond half 8. Ik sluit mijn slaapkamerdeur en ik ben even alleen. Ik pak mijn bijbel (als ik wil), ik ben even stil, soms ben ik zo moe dat ik gewoon even in slaap val, maar meestal vertel ik God van alles, en ik vraag Hem ook van alles. Ik zing, ik ben gewoon even dicht bij Hem. En het is goed. Soms langer, soms korter, soms in tranen, soms nog een beetje afgeleid, en soms gewoon stil en gelukkig.

Op zulke momentjes hoef je niks, je bent veilig, geen oordeel, geen verwachtingen van perfecte gebeden of wat dan ook. Kom gewoon…met alles wat je bent. En met alles wat je niet bent. Maar kom…