‘Ik vind deze doelgroep helemaal geweldig! Ze zijn zo mooi, ze maken het leven een stukje mooier, een stukje puurder!’ De dame die bij ons een gastles verzorgt weet het zeker, dit zijn de meest geweldige mensen die er bestaan. Iets in de manier waarop ze het zegt maakt dat ik het niet voor de volle 100% wil beamen. Dus ik sta er bij en ik knik, ik vertel dat ik het ook een hele mooie doelgroep vind en dat ik graag met ze werk. Maar ik slik in wat er eigenlijk als eerste in mij opkomt, namelijk: ‘Je hebt geen idee’… Het is nu namelijk ook weer niet zo dat wij de hele dag genietend rondlopen alsof we in een programma van Johnny de Mol zitten… Daarbij overigens niks afdoend aan het programma, want dat is best leuk (geloof ik).
Terwijl de vrouw zichtbaar geniet van ‘de mooiste doelgroep ooit’ dwalen mijn gedachten af naar de ouders die hebben moeten leren accepteren dat hun kind nooit zelfstandig zal kunnen wonen of werken, laat staan trouwen en kinderen krijgen. Ouders die jarenlang worstelen met de gevolgen van een vertraagde ontwikkeling bij hun kinderen en alles wat daarbij (soms helemaal nooit) komt kijken. En nu zijn het tieners, met alles erop en eraan, inclusief hormonen. Ga er maar aan staan. Lichamelijk bijna volwassen, maar sociaal emotioneel nog een (klein) kind.
Maar wat het is met deze doelgroep? Weet je… Ze moeten zo veel meer moeite doen om zich dingen eigen te maken. Niet alleen op cognitief gebied, maar ook met betrekking tot zelfstandigheid. Veters strikken, zelf omkleden, eigen zaakjes regelen. En soms ook nog eens de pech dat ze gewend raken aan het altijd geholpen worden. Alles duurt langer en soms slaat de ontmoediging toe.
Maar dan, dan ben je opeens een jaar of 8 verder, en wat je dan ontdekt is iets verrassends. Er is tóch sprake van ontwikkeling. Er zijn wel degelijk dingen geleerd. Die jongen heeft tóch leren lezen. Dat meisje kan nu tóch klokkijken. Lastig moeilijk of druk gedrag? nee, niet weg, maar het betijt. Opeens verschijnt daar een klein stukje volwassenheid. Oké ik generaliseer, maar het neemt niet weg dat dit een aspect is waar ik zo van kan genieten bij onze leerlingen.
Maar het neemt niet weg dat het soms moeilijk is. En het betekent niet dat er nooit problemen zijn. Het is niet zo dat we de hele dag gezellig met elkaar lol hebben en onophoudelijk en gelukzalig aan het genieten zijn. Want soms… Soms krijg je van alles naar je hoofd (meestal figuurlijk), soms moet je ingrijpen en probeer je voor de 897e keer uit leggen hoe de wereld werkt, soms wou je dat die ene leerling eens voor 3 seconden stil was, wou je dat je niet weer te maken kreeg met onhandige WhatsApp- acties van jongens en meisjes. Want het is moeilijk voor ze, en zonder begeleiding, nou ja, vul maar in.
Als de vrouw met wie ik sprak dit zou lezen dan denk ik dat ze me zou zeggen dat ze heus wel weet dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is met deze doelgroep. En ik zou haar ook geloven. Desondanks gaf ze me voldoende aanleiding om te gaan schrijven. Misschien moet ik haar daarvoor maar gewoon een dankjewel geven. En ze is in ieder geval van harte welkom als ze nog eens een gastles wil komen geven, want hoe je het ook wendt of keert, onze leerlingen zijn prachtige mensen, stuk voor stuk!
Verrassend eerlijk geschreven. Thanks.