Het haalt gewoon het nieuws, dit item. En we hebben er een mening over. Op het jeugdjournaal wordt er een stelling gelanceerd waar de kinderen met ‘eens’ of ‘oneens’ op kunnen reageren. De stelling: ‘Een poster met zoenende mensen moet kunnen’. Ik zoek nog wat verder op internet en er verschijnen bushokjes die flink onder handen zijn genomen. Allemaal als reactie op een poster met twee zoenende mannen. Ik zal gelijk één ding duidelijk maken. In dit stuk ga ik niet mijn mening geven over homoseksualiteit. Ik wil iets anders kwijt.
Dat er mensen zijn die het nodig vinden om zo heftig te reageren op dergelijke uitingen is een gegeven. Deze mensen vormen echter wel een minderheid. Ik zou zelf nooit de behoefte voelen om een bushokje aan gort te slaan omdat er een poster ophangt die ik niet prettig vind. Het is wel zo dat ik het niet fijn zou vinden om naast zo een afbeelding op mijn bus te moeten wachten. Het geeft mij een gevoel alsof ik naar iets kijk wat niet voor mij bestemd is. Een privé-iets.
Naast het gevoel dat ik inbreuk doe op iemands privacy (waarvan ik heus weet dat het niet zo ís), krijg ik ook vaak het gevoel als of het tolerant zijn mij gewoon opgedrongen wordt. Ik moet alles accepteren, want zo zijn onze manieren. En oh, wat zijn we daar trots op! En mensen die dan weer compleet uit balans de andere kant opslaan, krijgen het zwaar te verduren op met name de Social Media.
En zo probeer ik mijn weg te vinden in de wirwar van meningen en overtuigingen, soms een beetje bang, want tegenwoordig kunnen meningen genadeloos afgeknald worden. Een goed gesprek is in onze vluchtige maatschappij niet zo vanzelfsprekend meer vrees ik. Nee, we reageren direct en meedogenloos. We schrijven (opinie)blogs, gooien ze de wijde wereld in en hopen vooral op veel bijval en duimpjes omhoog voor onze geweldige mening. Dat is in ieder geval niet de bedoeling van mijn tekst van vandaag. Er borrelt iets bij mij wat eruit moet.
Dingen worden te snel normaal tegenwoordig. We wennen. Ik ben christen. Ik wen ook aan dingen die ik om me heen zie. Het is ook niet haalbaar om naar alle twijfelachtige dingen met een vinger te wijzen en heel hard: ‘Dat kan echt niet!’ te roepen. Ik geloof ook niet dat dat de manier was waarop Jezus te werk ging trouwens. Jezus deed iets wat een beetje tegen de menselijke natuur ingaat. In plaats van te oordelen, ging Jezus om met mensen die in zonde leefden. Hij hield eenvoudigweg van hen. En het vreemde was, die liefde opende de deuren van hun hart en deed hen inzien dat ze in zonden leefden. En ze kozen voor Jezus. Liefde.
Ik zie geen liefde in die reclameposter. Wat ik zie is een poster van een reclamemaker die een statement wil maken. Een statement en reclame. Doel behaald, zou ik zeggen. Het mag wat kosten en het is wat mij betreft verder geheel onbelangrijk. Ik loop langs een dergelijke uiting. Ik ga verder met mijn leven. Maak de keuze om van de mensen om mij heen te houden en wens dat de mensen die hun tijd besteden aan dit soort uitingen, in welke vorm dan ook, ooit ontdekken wat er werkelijk toe doet: Jezus liefde voor ons.
Herkenbaar. En fijn dat je woorden geeft aan iets wat ik ergens al lang dacht.
Mooi geschreven en helemaal met je eens
Wat zou het prachtig zijn als de liefde van Jezus op een poster zou staan, maar liefde werkt niet door zien maar door laten zien en doen. Wij zijn dus levende posters.
Mooi gezegd!
Prachtig verwoord Deborah. En te delen wat onze Heer geleerd heeft om te zijn, te doen, te reageren, zoals Hij reageerde, want dat is de juiste reactie.