Image management

Ik was jong en onzeker. Een jaar of 18. Mijn tijd op het MBO begon leuk en goed, maar rond het derde en vierde leerjaar ontdekten mijn klasgenoten dat het kennelijk leuk was om mij te treiteren. Verkering had ik nooit gehad, terwijl mijn klasgenoten al lang en breed seksueel actief waren. Iets waar ik als jonge christen met mijn verstand niet bij kon. Externe praktijkschoolweken waren het ergst. Mijn klasgenoten (jongens en meisjes) slopen mijn slaapkamer in met bijvoorbeeld een banaan en riepen dan vunzige dingen. Ik was niet heel erg bang, het ging nooit écht te ver, maar je begrijpt dat het niet bepaald bevorderlijk was voor mijn zelfvertrouwen. In die periode begon ik een manier te bedenken om mezelf iets zekerder te voelen. Het zou jarenlang ‘mijn manier’ zijn, tot ik ontdekte dat het ook anders kon.

Het ging als volgt. Ik bedacht wat anderen moesten denken van mij of van de dingen die ik deed. En vervolgens ging ik daarnaar handelen. Het lag nooit al te ver af van wie ik was en daardoor was het ook wel te doen, sommige dingen vermeed ik, want ik wilde soms ook dat bepaalde dingen níet van me werden gedacht. Als ik twijfelde en onzeker was over hoe anderen over mij dachten, dan observeerde ik, schatte ik mensen in, las ik tussen de regels door en probeerde ik dat zo veel mogelijk bij te sturen door gebruik te maken van mijn woorden en mijn doen en laten. Maar ik ontdekte ook dat ik niet de enige was, of ben.

Zo zijn er mensen die altijd goed voor de dag (willen) komen. Kleding en make-up, alles perfect. Geen zwakte te zien. Niks. sterk, zelfverzekerd, slim. Er zijn mensen die zich optrekken aan ‘belangrijke’ contacten. Ze stijgen in status als ze gesproken hebben met de burgemeester, een organisator, een artiest, de koning of wie dan ook.
Er zijn ook moeders die alles perfect moeten hebben. Hun kind heeft nooit versleten of vuile kleding aan, want zij willen overkomen als goede moeders, wat ze ongetwijfeld ook zijn. Het kan ook andersom. De moeder die júist wil laten zien dat ze het kind lekker laat leven en dat zij een gewone moeder is met gezond verstand. (guilty!) Maar goed, ieder zijn eigen manier. En het enige wat niet klopt is de motivatie. Wat zijn je beweegredenen om te doen zoals je doet, zou je dat image management los durven laten en zou het er dan echt zo veel slechter op worden voor je?

Toen ik in het boekje van Sharon Hodde Miller (Free of Me) voor het eerst las over image management, wist ik gelijk dat ik ‘mijn manier’ een naam kon geven. En bovendien besefte ik dat er om mij heen talloze mensen zijn die zo functioneren en denken en leven. De één wat meer dan de ander en met hier en daar een losbrekende ‘mafkees’. 

In het boekje staat de volgende verklaring over image management: ‘The way you ”manage” how people see you.’ p.56  (de manier waarop je regelt hoe andere mensen jou zien)
Alles is gericht op jezelf. En eigenlijk bedoelt om je grote onzekerheid te verbergen. Ik zal je zeggen dat het ronduit vermoeiend is, dus…

Laat los

Wees jezelf

Verander je focus

En weet, God houdt van je, precies zoals je bent, inclusief al die maffe gekke en rare eigenschappen. Inclusief je falen en je fouten. Hij heeft je lief en Hij weet dat je niet perfect bent. Net zo min als ieder ander.