Zondag, einde van de middag. Ik laat eerst even op me inwerken wat ik net in de app heb gelezen. Scholen dicht. Dus toch. Morgen dus geen les geven. En de kinderen thuis. Ik word er even emotioneel en stil van terwijl Ruben intens vrolijk en energiek rondjes crosst om het bankje waar ik op zit. Toevallig ben ik op het schoolplein van de school van de jongens en ik zie het licht aangaan in de school. De overleggen gaan beginnen en binnen afzienbare tijd rollen de eerste berichten naar buiten.
Maandagochtend. Er dient zich uiteindelijk 1 leerling aan. Het jochie wist niet wat hem overkwam, hij zag overal juffen en nergens kinderen! Moeder besluit toch iemand te vragen voor de opvang die ze liever niet had willen belasten.
Bijna al mijn collega’s zijn verspreid over de school met elkaar in gesprek. Persoonlijk merk ik dat ik nog even moet landen en ik trek me even terug in mijn lokaal. Ik til de stoelen van de tafels en pak de lego- en knexbouwwerken om ze uit elkaar te halen en terug in de bakken te doen. Ook de plantjes en stekjes die ik met de leerlingen heb gemaakt krijgen hun scheutje water.
Om kwart voor negen verzamelen we ons. Onze directeur vertelt met een glimlach dat hij heeft geslapen met pen en papier naast zijn bed. Vanochtend was het lijstje goed gevuld en er is meer dan voldoende te bespreken. Terwijl we zo goed mogelijk een stukje afstand van elkaar houden, wisselen we blikken van verstandhouding. Het is raar en iedereen lijkt een beetje ontheemd. Als je structuur wegvalt, dan merk je dat dat iets met je doet. Maar goed, eerst maar eens kijken naar wat we deze dag het beste kunnen doen.
Ook al zijn onze leerlingen niet op school, we weten dat we verantwoordelijk zijn voor het onderwijs en dus gaan we aan de slag voor ze. Mijn collega noteert de actiepunten. En daar gaan we dan!
Stap 1 is het doen van een belrondje. De ouders waarderen het enorm en wensen ons sterkte, maar in de wandelgangen beseffen we met elkaar dat er ouders zijn die heel veel meer sterkte nodig hebben dan wij. Voor langere tijd je kind bij je hebben met een forse ontwikkelingsachterstand, een stoornis of wat dan ook kan bijzonder zwaar zijn. Daarnaast horen we de verhalen van de opvangplekken die de deuren sluiten. Dus ouders die voorheen konden rekenen op een stukje minder last, krijgen het nu driedubbel zo zwaar. We kunnen het niet oplossen, maar we leven mee. Dit is niet niks.
Rond lunchtijd pak ik de schaar. Het tuinkersproject kan ik helaas niet verder afmaken met mijn groengroepje en dus knip ik er maar wat vanaf voor op mijn eigen boterham met kaas. In gedachten denk ik aan de knul die vorige week iedere ochtend bij de plantjes stond te kijken hoe ze groeiden. Jammer dat hij niet ziet hoe groot ze zijn geworden.
Het weer is trouwens fantastisch dus de boterhammetjes worden opgegeten in de zon. Normaal gesproken eten wij met de leerlingen en krijgen we de kans niet echt om met elkaar te praten. Vandaag genieten we van de zon en van elkaar. Met recht een cadeautje. Voldaan van het eten en de zon leggen we de laatste hand aan de lespakketjes voor onze leerlingen. Zowel digitaal als gewoon op papier. Tegen het einde van de middag poets ik mijn chromebook nog even af, eet ik 5 woordzoekerdropjes en kijk ik naar de voorkant van onze agenda met een goede boodschap op de voorkant: ‘Zo lang je haar maar goed zit’. En zo is het maar net natuurlijk.
Morgen nog even wat zaken afronden en dan wordt het voor de meesten van ons zaak om zo veel mogelijk thuis de dingen te doen die we kunnen doen. Af en toe staan we ingeroosterd voor de leerlingen die opgevangen moeten worden. We mogen echt wel op school komen en daar zal ik af en toe ook te vinden zijn, want sommige dingen kun je nu eenmaal het beste doen op de plek waar je al je materiaal hebt liggen. Voor nu loop ik de trap af naar beneden en terwijl ik even omkijk, lees ik voor de gein nog even de teksten op de traptreden. Ik merk op dat dat lopen door de school nu even niet opgaat.
Het is raar. Het voelt raar. En dat spreken we regelmatig uit naar elkaar. We zijn allemaal aan het zoeken naar een manier om het allemaal zo goed mogelijk te doen. Er is nog zoveel onduidelijk. Gaandeweg zullen we onze draai wel vinden in deze nieuwe en voor ons vreemde situatie. Ik stap de school uit en schuif mijn bordje op afwezig.
De deur valt achter me dicht. Ik zoek mijn oordopjes op en zet spotify aan. Door de muziek laat ik me wijzen naar wat als een paal boven water staat: Het is Zijn adem in onze longen. Ik denk na over mijn volgende blog. Hij is al aan het borrelen, maar krijgt nog heel even de tijd.
Liefs!
Deborah
Wat moet het toch een aparte dag voor je geweest zijn. En ook voor al die kids, die de structuur nu ook plotsklaps even kwijt zijn.
Ik wens je rust, creativiteit maar vooral ook moedigheid toe. Wij mogen nu laten zien op Wie wij ons vertrouwen hebben gesteld. Hij heeft het in Zijn hand.
Mooi blog en ook waardevol dat je benoemt dat dit voor verschillende gezinnen een zware tijd is. Bedankt voor het inkijkje wat dit allemaal voor een leerkracht betekent.