Met opeengeperste lippen van pure frustratie begraaf ik mijn gezicht even in de zachte slaapzak van mijn jongste zoon. Er vliegen tientallen gedachten door mijn hoofd: ‘Het is niet eerlijk, dit houd ik nooit vol, wanneer kan ik nu eens een keertje doorslapen’ en ga zo maar door. Het zelfbeklag krijgt even ongelimiteerd de kans en leidt ertoe dat er vanbinnen een soort van machteloos en boos gevoel op komt zetten. Ik richt mijn hoofd op en weet wat me te doen staat, de knop moet om, dit gaat mij, mijn zoon en mijn man die naast mij ligt niet helpen. Ik blik even omhoog en gooi er een kort schietgebedje uit. De frustratie zakt langzaam weg en ik besluit de kleine even aan te leggen om zo tot rust te komen. Het is ondertussen half drie ‘s nachts en het is de vierde keer dat ik eruit ben voor hem. Na de voeding valt hij gelukkig weer in slaap en ik besluit hem bij me te houden, op die manier hoef ik niet steeds slaapdronken naar zijn kamertje te rennen zodra ik hem hoor.
Om tien voor half vier schrikt onze oudste zoon wakker. Manlief gaat er uit voor hem, maar de jongste heeft het al opgepikt en ligt naast me te rommelen. Vanaf dat moment slaapt hij niet meer. Eerst wat gehuil en gemorrel, dan vrolijke geluidjes en ten slotte gefrustreerd gepruttel. Om vijf uur besluit ik dat ik wel zo’n beetje klaar ben met de nacht. Met een vaag gevoel van zelfmedelijden trek ik mijn ochtendjas aan en ik neem jongetje en slaapzak mee naar beneden. In geen weken zo’n slechte nacht gehad, ik denk dat dat slaapdrankje met rustgevende kruiden heel goed heeft gewerkt….ahum……gelukkig was het maar twaalf euro vijftig. De volgende keer koop ik een leuk stel oorbellen.
En de rest van de dag heb ik een rotdag……
Haha, nee hoor, vandaag niet. Geeuwend kom ik aan op mijn werk, te laat, want ik moest vlak voor vertrek een ontplofte luier verschonen en de jongste viel opeens zo maar in slaap. Dat rammel je niet zomaar wakker om het vervolgens in een koud fietsstoeltje te planten.
En hoewel mijn leerlingen regelmatig werden gestuurd voor een flinke bak koffie voor hun juf, hadden ze wel een vrolijke juf. Ik weet van te voren nooit wat de nacht mij brengen zal, rust of geen rust. En ik vraag me inderdaad af wanneer ik eindelijk weer gewoon zal kunnen slapen, maar het is toch een soort van training. Het niet toestaan dat negatieve gedachten het van je winnen, het omhoog kijken en geloven dat je niet in de steek wordt gelaten, dat is moeilijker dan toegeven aan alle frustratie en zelfbeklag. Laat ik maar zo zeggen, het gaat met ups en downs, maar wat ben ik dankbaar dat ik deze dag met zo veel vreugde en plezier heb mogen leven.
En dan nu eerst een goede nacht theetje…..
Ik was die nachten al weer vergeten. Maar jij hebt gelijk: het was een oefening. En met wat koffie is het soms best haalbaar om glimlachend de dag in te stappen.