Ik moest flink schakelen met dat hele mondkapjesverhaal. En dat niet alleen. Iedereen heeft een mening. Nu kon ik natuurlijk weer een blog schrijven over het wel en wee en wat we ervan moeten vinden, maar ik wil het toch een beetje ‘luchtig’ houden zeg maar. Dus bij deze een verzameling praktijkgevallen. Njoy!
De mededeler
‘Nou, die mondkapjesregel is nog niet bij iedereen doorgedrongen zo te zien!’ Roept een man buiten het Piazzacentrum. Hij heeft op dat moment zelf geen mondkapje op en ik kijk zowel vermaakt als verbaasd zijn kant op. ‘Het zal wel’, denk ik bij mezelf, terwijl ik check of mijn mondkapje nog in mijn jaszak zit.
In de winkel
‘Vanaf morgen moeten we allemaal verplicht een mondkapje’ hoor ik de winkelmedewerkers met elkaar het gesprek starten. ‘Nou, ik vindt het echt vreselijk’ zegt het ene meisje keihard tegen het andere meisje. ‘Ik zie er dan echt niet uit en mijn adem stinkt, dan moet ik dat de hele tijd ruiken, getsiederrie!’
In een andere winkel
Een blije mededeling op FaceBook: ‘Wie morgen in mijn winkel wat komt kopen met mondkapje op, krijgt 10% korting!’
Vanuit de zorg
– Eten in je mond proberen te stoppen en er dan achter komen dat er nog een gezichtsscherm voor hangt.
– Even je vingers natmaken om een plastic zakje beter te kunnen openen. Oh ja, mondkapje.
In de bibliotheek
Ik herken de ander, maar zij herkent mij niet. Ik wacht af. Ze loopt rakelings langs me heen terwijl ze wel mijn kant op blikt. Ik heb ook even geen zin om het hele stukje op te voeren van het groeten en wachten tot ik herkend wordt. Laat maar. Toch jammer.
Bij anderen in de auto
Uitstappen, niet weten hoe snel we dat ding af moeten doen. We doen alsof we al die 6 minuten onze adem in moesten houden. Lachen!
Op school
Een kind met downsyndroom, helemaal weg van dat mondkapje. Maar ja, als je zo een grote tong hebt, dan kan het zijn dat je mondkapje nat wordt. Brrrrrrr! En ja, als je mondkapje ergens aan je tafeltje hangt te drogen, dan moet je dat natuurlijk af en toe opzetten. Super leuk! Dus af en toe hebben we een boef in de klas.
Taxichauffeur
Ze draagt een zwart mondkapje en een donkere zonnebril. We wisselen een blik van verstandhouding uit over een leerling die op moet worden gehaald. Althans, ik denk dat ze een blik van verstandhouding wisselt, maar zeker weten…?
Op de straat
Ze liggen echt overal op de grond. Verloren? Weggegooid? Het zijn zelden de stoffen mondkapjes, altijd die wegwerpdingen. Ik loop gezellig met mijn buurvrouw en we schieten in de lach als ik bedenk waar die dingen op lijken. Verder treed ik niet in detail, maar het is even heel erg grappig.
Omgaan met
Het verplicht dragen van een mondkapje in Duitsland stootte me in het begin tegen de borst. Ik krijg dan zo een opstandige houding. Want, ik weet niet wat het nu echt voor verschil maakt. Nu in Nederland zoveel onduidelijkheid en discussie is/was, zoek ik opnieuw mijn eigen weg. Nog steeds een beetje ongelovig zoek ik een mondkapje uit dat er nog enigszins gezellig uitziet. Blij laat ik thuis zien wat voor een leuk mondkapje ik heb uitgezocht. Ik moet toch wat.
Ik draag het onding op momenten dat het gepast is en als ik vind dat het beter is gezien besmettingsrisico, het maakt allicht iets uit en aangezien ik niet alleen ben op de wereld, vind ik het belangrijk om niet al te veel aanstoot te geven. De boel is al zo verkrampt. Verder wil ik me er niet al te veel mee bezig houden. Het is niet anders. Ik kan stuiteren, boos zijn, mezelf irriteren, oordelen, jammeren, FB spammen… Het levert uiteindelijk niks op voor mijn persoonlijk welbevinden.
Fijn vind ik het dat de premier mij vrijheid laat voor mijn eigen gezonde verstand. Helaas is dat niet geschikt voor een compleet volk. Zo blijkt. Jammer, maar het is niet anders. Laten we er het beste van maken en hopen dat we over een jaar ofzo weer terug hebben mogen vinden wat we kwijt zijn geraakt. (En dan bedoel ik natuurlijk niet al die wegwerpmondkapjes in de bosjes)
