En toen stonden we voor een voldongen feit. Van een dringend advies, naar een verplichting. Ook in het onderwijs. Ook in het voortgezet speciaal onderwijs. De eerste reactie hierop van één van mijn collega’s: ‘Gatver!’ Nu is dat misschien niet zo een net woord voor op een christelijke school, maar het gaf precies datgene weer wat ze bedoelde. Met onze specifieke doelgroep aan de slag moeten met mondkapjes, het is echt geen goed idee. En de afgelopen dagen hadden we meerdere momenten dat we gruwelden van wat we zagen.
Eigenlijk durf ik het bijna niet te omschrijven. Dus mocht je af willen haken met lezen, dan is nu je kans. Want ik ga het toch doen. Gewoon, om een punt duidelijk te maken. Om jou als lezer nog een beetje te sparen, zal ik het een beetje algemeen houden…
Ze vallen op de grond (die mondkapjes dan), er wordt op gestaan, ze worden weer opgeraapt, maar niet aan de koortjes. Ze worden soms dagen achtereen gebruikt. Wat dus betekent dat de mondkapjes een bron van ziektekiemen worden. Soms hebben leerlingen meerdere mondkapjes in hun tas, maar ze hebben zelf niet altijd een idee van wat schoon is en wat vies, brrrrrr!
Er is een moment dat ik per ongeluk een blik werp in een wit mondkapje dat net wordt opgedaan. Ik weet niet zeker of ik het goed zie dus ik vraag: ‘Laat eens zien?’ Meer zal ik hier niet over uitweiden, maar mijn volgende vraag was of ze misschien nog een schoon mondkapje bij zich had. Helaas…
Leerlingen lopen rond met vieze, natte en gevlekte mondkapjes. Ze raken ze aan met hun handen, een enkeling sabbelt er op. Als ik ernaar vraag, zijn er maar een aantal leerlingen die iedere dag een schone hebben. Het is natuurlijk goed nieuws dat die er gelukkig nog wel zijn. En we hebben er ook heus wel die weten hoe ze er mee om moeten gaan. Maar het zijn er niet genoeg om ons het gevoel te geven dat we een schone omgeving hebben. We hebben meerdere gruwelmomenten op een dag en gelukkig mogen de mondkapjes in de klas af. Dat scheelt al heel veel, maar tijdens onze praktijkdagen is er meer geloop en dus meer ‘op en af’.
Leerlingen lopen rond met vieze, natte en gevlekte mondkapjes.
Het schijnt dus dat je afweersysteem een beetje in kakt als er te weinig ziektekiemen langskomen om te bestrijden. Dus té hygiënisch is ook niet goed. Dat is natuurlijk fantastisch nieuws voor mij en mijn collega’s. We krijgen nu een nóg sterker afweersysteem. Vieze mondkapjes: Goed voor de weerstand. Niks meer aan doen.
Als je alle coronaverhalen die je kent een beetje op een rijtje zet, wat artikelen leest, en er zelf een beetje over nadenkt, dan zou je tot de conclusie kunnen komen dat veel besmettingen gebeuren als mensen een bepaalde tijd in een ruimte zijn geweest waar de virusdeeltjes circuleerden in de lucht. Dus er waren ook besmettingen als mensen braaf mondkapjes op hadden en zich keurig hielden aan de anderhalve meter afstand enzovoorts. Het lijkt een combinatie te zijn tussen weerstand en de mate van blootstelling aan het virus (of welk virus dan ook dat zich door de lucht verspreidt). Ik vind het best een logisch verhaal eigenlijk. Maar ik begin me steeds meer af te vragen of ik niet beter kan stoppen met zelf na te denken…
Afgelopen week was er ’s ochtends een moment dat de ramen van mijn klas nog niet openstonden. Eén van onze leerlingen had een rooklucht van thuis bij zich, die zich tijdens de dagopening door de klas had verspreid. Ik rook het toen ik binnenkwam en ik wist niet hoe snel ik het raam open moest zetten. Het voorbeeld geeft aan hoe snel kleine deeltjes zich kunnen verspreiden in de lucht. En een mondkapje houdt die kleine deeltjes niet tegen. Ook dat is bewezen. Het raam zal echt open moeten, want daarmee raak je vervuilde lucht kwijt en krijg je verse lucht binnen.
Eerlijk is eerlijk, ik ben een beetje boos. Bang voor het virus ben ik absoluut niet. Ik ben wel bang voor alles er omheen. Het idee om ziek thuis te moeten zitten en mijn kinderen niet naar school te kunnen laten gaan en een tijdlang mijn groep achter te moeten laten, dat lijkt me echt heel vervelend. Thuiswerken kunnen we in deze sector niet, dus hoeveel keus heb je?
En wat wordt er voor mij gedaan door de regering? Ik mag me druk gaan maken om het mondkapjesgebruik van mijn leerlingen. Het wordt mij moeilijker gemaakt om een goede hygiëne te waarborgen. Ik mag gruwelen van de snotterige natte, op de grond gevallen mondkapjes. En mijn leerlingen maak ik in deze geen verwijt. Hun ouders ook niet. Je kiest er niet voor om geboren te worden met een verstandelijke beperking, een syndroom, een stoornis, of wat dan ook. Ik ben niet boos op hen. En ik ben trots op ze als ze het goed doen. Maar…We schieten ons doel echt voorbij. Dit is echt een miskleun. Mondkapjesplicht op een school voor zeer moeilijk lerende kinderen. Ik zou zeggen tegen degenen die dachten dat dit ons veiligheid zou geven: ‘Kom eens een kijkje nemen’. Ik moet je wel waarschuwen, want ik geloof meer in goede ventilatie. En aangezien ons ventilatiesysteem het grote aantal lijven in mijn lokaal niet aankan, hebben wij vaak het raam open. Trek dus iets warms aan…
En dan nog een kleine laatste noot, want vergeet niet dat het hele psychische aspect ook nog een blog apart verdient. Ik heb namelijk nog niet de leerling met autisme benoemt die boos op zijn mondkapje stond te stampen en eigenlijk de gang niet meer op wil. Het hele gedoe vraagt een hoge prijs. Maar ik heb geen zin meer om hier nog heel veel verder op door te gaan. Ik hoop dat mijn punt duidelijk is. In mijn volgende blog wil ik iets weer iets vrolijkers schrijven hoor, beloofd!