Lange tijd was het weer stil op mijn blog. Ik zag dat het laatste bericht van mij geschreven was in de herfstvakantie van 2021. We hebben toen een heerlijke tijd weg gehad in Duitsland. Maar daarna was het weer stil op kijkmomentjes.nl. Mijn inspiratie was niet helemaal weg, maar gek genoeg had ik ook geen behoefte om te schrijven. Gelukkig heb ik geen honderden bezoekers, laat staan duizenden, dus ik kon het me zonder schuldgevoel veroorloven om een tijdje stil te zijn op mijn blog.
De afgelopen twee jaar worstelde ik om dingen te vinden waar ik graag over schrijf. Het publieke leven heeft lange periodes stil gelegen en daardoor werd ook mijn wereldje een stukje kleiner. Het leven van alledag was niet verkeerd, maar nu ook weer niet bepaald enerverend genoeg om anderen deelgenoot van te maken. Ik bedacht dat ik schrijven kon over menselijk gedrag in tijden van moeite, of over het vinden van geluk in de kleine dingen, ik had mijn mening over vaccinatie kunnen uiten, oh nee toch maar niet, en ik had fotoblogs kunnen maken van uitstapjes in de natuur. Maar uiteindelijk had ik even geen behoefte aan schrijven. Ik had genoeg aan mezelf, mijn gezinnetje en het verwerken van de wereld die opeens zo klein en vreemd was geworden voor iedereen.
Nu corona voorbij lijkt te zijn (zou het echt?), en daarmee de wereld weer enigszins normaal lijkt, merk ik dat ik ook weer beter in mijn vel zit. Wellicht kun je je herkennen in mijn blog over ‘Hoe lang kun jij je adem inhouden?‘ Het voelde alsof we met zijn allen aan het verstikken waren. En als dat niet kwam door de opgelegde regels, dan kwam het wel doordat de medemens het de andere medemens niet gemakkelijk maakte. Wat heeft geregeerd, angst of liefde? Daarnaast heb ik ook een enorme dosis verdriet gevoeld. Nu nog steeds hoor ik van mensen schrijnende verhalen over de manier waarop ouderen stierven en hoe mensen hun verdriet rondom verlies niet goed hebben kunnen verwerken. We hebben allemaal een flinke dreun gehad, iedereen op zijn eigen manier.
En nu mogen we weer. We mogen weer naast elkaar zitten en staan in tenten, concertzalen, huizen, kerken, het mag weer. Iedereen mag weer binnen bij de horeca, in musea en anderen openbare plekken. We mogen elkaars gezicht weer zien, we kunnen weer glimlachen naar elkaar (en dat de ander dat ziet!) Toch zit er nog een angel voor mij. Het gevoel van uitsluiting, dat ik toch niet de vrijheid had die ik dacht te hebben. Ik wilde vaak niet eens meer aangeven dat ik niet voor vaccinatie koos, want mensen konden zo fel en boos reageren. De oplopende besmettingsaantallen zouden mijn schuld zijn. Maar iedereen die een beetje eigen studie zou doen, kon ontdekken dat dat niet geheel terecht was. Er speelde heel wat meer dan wel of niet vaccineren.
En nu is het voorbij, kennelijk… Om me heen vallen de mensen weer met bosjes vanwege een corona light variant. De natuur doet zijn werk, het virus wordt minder krachtig en de immuunsystemen worden weer aangezet om te werken. Laat maar gebeuren. Kunnen we misschien toch weer ‘normaal’ gaan doen met zijn allen? Ik hoop het. Toch is mijn vertrouwen in hoe mensen (inclusief regering) met crisis omgaan best een beetje beschadigd. Ik heb geleerd dat er van alles kan gebeuren dat ons ‘normaal’ onderuit haalt. En dan wordt het een ‘nieuw normaal’ genoemd. Het werkt niet, want onze menselijke natuur heeft prachtig ingelegde principes die moeilijk te negeren zijn. Daarnaast heb ik ook ervaren dat er dingen zijn die ook onze eensgezindheid kunnen stukslaan. Nu ik het heb zien gebeuren weet ik dat het niet ondenkbaar is en ik neem het mee als levensles. De vraag is: ‘Hoe reageer ik?’ en ‘Hoe reageer jij?’ En de wat moeilijkere vraag: ‘Waarom reageer je zo?’
Tot dusver de psychologische sessie van vandaag. Voor uitgebreide evaluaties over de menselijke natuur en het gedrag van een virus kan ik je verwijzen naar één van de duizenden geschreven stukken die je vast via Google kunt vinden. Evenals een hoop zin en onzin. Succes! Ik ga weer door en laat deze periode achter me. De komende periode hoop ik weer met regelmaat een leuk stukje te posten van de dingen uit mijn dagelijks leven zonder corona!
Liefs en God’s zegen,
Deborah
Leuk Deborah om weer eens even wat van je te lezen. Hopelijk krijg je spoedig weer wat meer inspiratie om opnieuw wat te delen. Een hartelijke groet, tot dan, Kees.