Stukje van mij

Ergens beneden onderaan mijn buik zit een dun litteken, niet ver daarvandaan zit een wat korter en dikker litteken. Dat korte dikke litteken is van de operatie aan mijn blinde darm op mijn 14^e. Die ontsteking was bijna te laat ontdekt en mijn leven heeft aan een zijden draadje gehangen, aldus de toen dienstdoende chirurg. In geen 30 jaar had hij zo veel troep in iemands buik gezien. Hij had geen ongelijk toen hij waarschuwde voor mogelijke onvruchtbaarheid. Mensen die mijn blog vaker lezen, weten al dat onze twee jongetjes niet vanzelfsprekend zijn. Dat dunne litteken is van een spoedkeizersnede en een daaropvolgende operatie vanwege inwendige bloedingen.

Het bijzondere van littekens is dat je ze altijd blijft voelen. Echt pijn is het niet te noemen, maar het jeukt af en toe en soms zijn het steekjes. Vanbinnen zit er ook veel littekenweefsel. Het trekt soms en als ik me ver uitstrek of eens lekker hard nies, dan merk ik dat het niet zo goed meegeeft als normaal onbeschadigd weefsel. Ook al zijn de wonden geheeld en word ik er niet door beperkt in mijn dagelijks leven, ze laten af en toe merken dat ze aanwezig zijn. Het is een stukje van mij. Het blijft gevoelig.

Het gebeurde mij afgelopen week dat er een klein beetje druk werd uitgeoefend op een ‘gevoelig plekje’ van mij. En dan bedoel ik niet fysiek. We hebben allemaal onze gevoelige plekjes, het ontstaan van die plekjes is ons vaak gewoon overkomen. De vraag is natuurlijk wel altijd hoe je ermee omgaat. Zijn het littekens of zijn het nog steeds open wonden? Ik denk dat het bij mij wel geheeld is, maar de herinnering is er nog steeds en zoals ik al zei, het blijft gevoelig. Ik nam even de tijd, liet een traantje of twee en dankte de Here dat Hij mij begreep en zijn armen om mij heen sloeg.

De dingen die je mee hebt gemaakt zullen altijd een stukje van jou blijven, maar het hoeft niet voor altijd (zo veel) pijn te blijven doen. Mijn littekens getuigen van wat ik heb doorgemaakt, maar ze getuigen ook van herstel. En ook al word ik af en toe geconfronteerd met dingen die bij mij gevoelig liggen, ik accepteer dat het een stukje van mij is en ik dank God voor de prachtige dingen die mij gegeven zijn.