Op één dag had ik contact met drie verschillende vrouwen van rond mijn leeftijd. De eerste berichtte mij dat ze moeder was geworden van een prachtige dochter, de tweede gaf uiting aan haar strijd rondom een vruchtbaarheidstraject en de derde zat halverwege haar zwangerschap aan haar huisje gekluisterd vanwege een lichaam dat niet meer fatsoenlijk mee wilde werken. Ikzelf ben ongeveer een jaar geleden bevallen van onze tweede zoon. Eén zinnetje, maar als je me zou vragen hoe dat ging, dan kan ik waarschijnlijk beter een boek schrijven. Zowel voor mij als voor mijn jongste zoon niet vanzelfsprekend dat we er nu zo goed aan toe zijn. Leven is iets bijzonders en we geven er veel om.
Mijn man en ik hebben bijna 4 jaar gewacht en gehoopt op een kindje en vele stellen wachten en hopen al langer. Soms is het echt einde verhaal en zullen er geen kinderen komen. Het gaat diep, dat verdriet, het gemis van de zo gewenste kinderen kan bijna net zo diep gaan als de liefde die je voelt voor de kinderen die je gegeven zijn. En overal zie je ze, de zwangere buiken, de baby’s. Die zijn makkelijk te spotten. Ik weet dat er ook mensen zijn die heimelijk mijn kant op kijken als ik met mijn twee jongens op pad ben. Het zijn mensen die net als ik een aantal jaren geleden, verlangen naar een eigen kindje. Eenmaal kwam ik in het winkelcentrum een vijftiger tegen die mij bekende dat het bij haar nooit gelukt was, vanwege een ziekte. Ze vertelde me dat ze er altijd verdriet van had gehad.
Ja, zwanger (willen) raken is absoluut niet vanzelfsprekend en het gaat gepaard met ontelbaar veel emoties. Eenmaal gezegend met de zwangerschap, blijft de kwetsbaarheid van het leven ons achtervolgen. We vertellen meestal pas na die 12 weken aan het grote publiek dat we zwanger zijn. Want de kans op een miskraam is dan alweer een heel stuk kleiner.
Onze eerste zoon diende zich 5 weken te vroeg aan. Het ging allemaal super snel, maar het was alles behalve een makkelijke bevalling. Ik kan me herinneren dat het enige wat ik dacht toen Brent net uit mijn buik kwam, was ‘Laat hem leven, laat hem leven’. God zij dank werd er even later een levend zoontje in mijn armen gelegd dat geen zuurstofgebrek had gehad. Het had zo maar gekund en vanuit mijn werk op een zmlk-school weet ik wat het betekent als kinderen een verstandelijke beperking hebben. Het krijgen van een levend en gezond kind is een zegen!
En nu sta ik hier, anno 2015. Gezegend met twee gezonde jongens en we zijn intens dankbaar. Kinderen krijgen en ze vervolgens kunnen zien opgroeien is niet vanzelfsprekend en ik kan nog steeds meehuilen als ik mensen in mijn omgeving spreek met een onvervulde kinderwens. Ik zal binnenkort een ‘oud’ stukje delen van die tijd dat wij ermee te maken hadden. Want het was moeilijk, maar ik koos ervoor om alles in God’s hand te leggen. Wat ik wil zeggen, leven is kwetsbaar, vanaf het allereerste begin. Koester het.
Kinderen krijgen is een wonder. Dank je wel voor dit mooie stukje