Hij is goed

In navolging op het bericht (geen) kinderen krijgen, ga ik iets meer delen over de weg die wij hebben afgelegd voordat we gezegend werden met twee prachtige kinderen. Ik heb er een stuk van ongeveer anderhalf jaar geleden bij gepakt en hier en daar een beetje aangepast. Het is persoonlijk, maar soms kan dat anderen juist helpen.

Het medische verhaal

Precies één dag na mijn verjaardag (in 2012) schoven Tijmen en ik aan bij de gynaecoloog. De reden van ons bezoek was het bespreken van de mogelijkheden om zwanger te raken. Ik had een tijdje geleden een kijkoperatie gehad, waarbij heel wat was huisgehouden. Maar een zwangerschap bleef tot op heden uit. De eileiders waren doorgepsoeld tijdens de kijkoperatie, maar, hij kon er niet in kijken, dus onzekerheid over de kwaliteit van de eileiders aan de binnenkant. Ik wist dat ik bijna het loodje had gelegd op mijn veertiende (uit de hand gelopen blindedarmontsteking) dus koesterde ik niet veel illusies over hoe de binnenkant van mijn buik er nu uitzag. ‘U heeft het vanbinnen gezien, wat is de kans dat mijn eileiders er van binnen goed uitzien denkt u?’ De man klikte snel op zijn computer en daar verschenen de foto’s van de kijkoperatie. Het was een niet al te best aanzien van mijn eileiders, ze waren zo dik als worstjes door al het littekenweefsel dat er omheen gevormd was. ‘Tja, zei hij, als daar een infectie heeft gezeten dan is de kans groot dat ze niet meer naar behoren werken’. En al snel volgde het advies: IVF, pats boem, daar lag het op tafel, goede kansen, jong stel, goed zaad, goede eitjes, mooie baarmoeder. Tja, en uiteindelijk is hetgeen dat telt toch dat kindje in die wieg? Vertelde de arts na mijn twijfels over IVF te hebben aangehoord.  Hij wilde best nog een baarmoederfoto maken of zelfs nog een kijkoperatie doen als we daarop stonden, maar het was duidelijk niet iets waarvan hij geloofde dat het verschil zou maken. Een afspraak voor een intake bij de IVF-kliniek was wel voor ons te regelen. We zouden van hem zo een doorverwijzing kunnen krijgen. Overdonderd gaf ik aan dat ik tijd nodig had. We verlieten het ziekenhuis. Tijmen sloeg een arm om me heen.

Besef

Langzaam begon het besef tot ons door te dringen over de boodschap die we net hadden gekregen. De kans om op een natuurlijke manier zwanger te raken was klein, erg klein, misschien wel gewoon onmogelijk. Een verdriet ontstond in mij en begon zich langzaam uit te breiden. We spraken over de conferentie van twee weken daarvoor. We waren opgestaan toen er gebeden werd voor degenen die te kampen hadden met onvruchtbaarheid. Ik had al veel eerder alles in God’s handen gelegd, maar vanaf dat moment wisten we allebei zeker dat het goed zou komen. God zou er voor ons zijn en wie weet, zou hij ons ook zegenen met een kindje. Ik wist alleen niet zeker of dát voor ons zou gebeuren. Alles wat ik wist was dat God voor ons zou zorgen, hoe dan ook.

God is goed, of je wel of niet gezegend wordt met die zo gewenste zwangerschap. Richt je op Hem, vertrouw op Hem, Hij zal je rust geven. Ik had de jaren van onvruchtbaarheid niet willen missen. Het klinkt gek, maar God heeft me laten zien dat er meer is, iets dat belangrijker en mooier is dan het krijgen van een eigen kindje. Zijn liefde, zijn genade, zijn rust. Daarmee kan en wil ik overigens niet het verdriet bagatelliseren, want zoals ik in mijn vorige post schreef, ik kan nog steeds meehuilen met anderen die verlangen naar een eigen kindje en het niet krijgen. Het raakt me nog steeds. Maar hef je ogen naar omhoog en weet dat Hij goed is.