Al zo lang als ik besta ben ik een behoorlijk levendig en energiek persoon. Een goede weerstand en altijd zin om iets te ondernemen. Heel af en toe wordt dit patroon onderbroken door ‘rare dingen’ met mijn lijf. De afgelopen periode heeft zich gekenmerkt door moe zijn, vermoeidheid en nog meer moe zijn. Herstellen van mijn leverontsteking gaat nu
eindelijk langzaam de goede kant op.
Toch word ik iedere dag nog geconfronteerd met beperkingen ten aanzien van mijn energie en de dingen die ik graag zou willen doen. En wat doe je dan?
Dit is niet de eerste keer dat ik in een lastige fysieke situatie zit, maar het is wel de eerste keer dat het me overkomt terwijl ik een gezinnetje heb. Een moeder gaat door, die laat haar kind geen uren huilen in zijn bedje omdat ze zelf zo moe is. Ik kan me herinneren dat ik tijdens de vele nachtelijke momenten aan het bedje van Ruben, met mijn hoofd op de rand van het bedje lag te bidden. Ik bad niet alleen voor hem, maar voor alle dingen die in mij opkwamen. Het gebed voorkwam sowieso dat ik in een spiraal van negatieve gedachten terechtkwam. Het gebed sterkte ook mijn geloof. Eigenwijs hield ik vast aan alles wat ik de afgelopen jaren van en over de Here geleerd had. Hij ziet me wel en Hij is trouw!
En deze maanden blijf ik daar ook aan vast houden. Ik blijf bidden en ik weet dat het nu beter gaat dan een paar maanden geleden. Ik blijf herhalen dat ik weet dat God voor ons zorgt, dat Hij ons niet in de steek laat en dat het goed komt, want Hij is erbij. Het is waar, dat weet ik. Soms zakt de moed mij nog wel eens bijna in de schoenen. Het gaat op en neer, zoals bij iedereen. Ik ben moe, heb een intensief dreumesje (en vermakelijk peutertje) en er stromen regelmatig tranen van frustratie en onzekerheid. Maar keer op keer weet ik waar ik voor moet kiezen. Vertrouw, houd moed!
De lente dient zich dan toch eindelijk echt aan. De krokussen, narcissen en sneeuwklokjes pronken al even met hun schoonheid. Vanuit mijn vertrouwde plekje op de bank zie ik dat de duifjes zich aan het voorbereiden zijn op hun jaarlijkse nestje in de kronkelwilg. Er ligt een belofte in, er komt een nieuw seizoen aan en ik kijk vol verwachting uit naar de tijd dat ik hersteld zal zijn, dat ik mijn energie terug heb en nog meer met volle teugen kan genieten van alle mooie dingen die me gegeven zijn. Niet dat ik nu niet geniet, maar ik weet dat er meer is en ik kijk er naar uit. Dus ik houd moed!