Bang om te bloeien?

Afgelopen week las ik een mooi stukje op de blog van Lydia Scheringa. Zij had iets geschreven naar aanleiding van de vele prachtig bloeiende bomen in deze periode. Dan moet je mij net hebben, want ik sta nog net niet te springen van enthousiasme als het om uitbundige bloei gaat. Het is gewoon zo mooi, en nog helemaal gratis ook!

Het volgende raakte mij toen ze schreef: “Bloei maar, het hoeft niet elke dag. Je hebt zo je seizoenen. Bloei maar, in je eigen tempo, geur en kleur. Op zoveel momenten sta je ongemerkt in bloei, besef je zelf niet eens hoe mooi je bent”. Een boodschap die voor iedereen bestemd is. Ik hoop en wens dat ik niet de enige ben die zich aangesproken voelt.

Maar toen zag ik in gedachten een bomenrij waarvan maar één boom uitbundig aan het bloeien was. En ik bedacht me dat die boom wel heel veel lef had om daar zo in zijn eentje te gaan staan bloeien. Want wat als niks om je heen in bloei lijkt te staan, maar jouw knoppen staan zo ongeveer op springen? Durf je te bloeien? Durf je je schoonheid te laten zien of verstop je je liever achter (valse) nederigheid en zorg je dat je lijkt op de anderen. Uit angst dus eigenlijk. Maar ja, angst waarvoor?

Pas mochten de kinderen bij ons in de gemeente op het podium komen om een lied te zingen. Ze stonden met zijn allen zo ver mogelijk naar achteren en zaten nog net niet bij het muziekteam op schoot. Je maakt mij niet wijs dat al die kinderen podiumvrees hebben. Wat ik wel geloofwaardig vind, is dat dit gedrag wordt bepaald door de groep.

Ikzelf houd bijvoorbeeld stiekem van ‘podiumwerk’, maar ik durf nog niet helemaal precies te doen wat ik graag zou willen. Ik ben nog aan het groeien en ik vind het leuk en eng tegelijk. Aan de ene kant ben ik bang voor kritiek en aan de andere kant ben ik bang om de ruimte te pakken. Bang voor de invloed die ik op anderen heb, als ik dat doen zou. Er zijn er meer die dat hebben, die schrikken van de invloed die ze hebben als ze beginnen te groeien en bloeien.

En dat brengt me bij dat geweldige stuk wat Marianne Williamson (Terugkeer naar liefde), ook ooit door Nelson Mandela aangehaald:

Ik weet niet zo heel veel van Marianne Williamson, maar ik weet dat dit stuk tekst ook mij aanspreekt. Het spreekt mij aan, omdat ik bang ben om te stralen. Bang om de ander in mijn schaduw te zetten en hem of haar daarmee te kort te doen. Maar als ik er wat langer over nadenk, krijg ik het vermoeden dat die ene boom die daar in bloei staat, niet lang de enige boom zal zijn. Als ik een ander zie bloeien, dan durf ik zelf misschien ook wel. En als niemand anders bloeit…nou ja….misschien is het dan inderdaad de bedoeling dat jij de eerste bent.

En oh ja, niet iedereen hoeft op een podium te gaan staan bloeien natuurlijk. Ieder op zijn eigen plek en op zijn eigen unieke manier. Maar bloei!