Ik kreeg het in mijn schoot geworpen. Iets om me druk om te maken. Ik bekeek het probleem van onderen, van boven, van opzij, en vervolgens weer opnieuw. Ik vormde gedachten, verwierp ze weer, vormde nieuwe gedachten en kwam weer terug bij het begin. En vervolgens maakte ik me druk om het feit dat ik me druk maakte.
Mijn verstand weet beter, maar soms is het net zo een ongecontroleerd systeem dat gewoon draait en weigert te stoppen. ‘Maak je niet druk’, zou je zeggen, maar dat zeggen heel veel mensen tegen elkaar. Ik moet de eerste persoon nog ontmoeten die tegen mij zegt dat dat het meest wijze is wat hij of zij ooit gehoord heeft.
Wat zorgen voornamelijk met je doen is dat ze je benauwen en je beletten om (volledig) te genieten van de mooie dingen. Het overschaduwt. En natuurlijk is geen mens vrij van problemen en die problemen kunnen behoorlijk pittig zijn. Ze verdienen goede aandacht, er moet echt wel gehandeld worden en dan nog kunnen ze voortduren en je uitputten. Maar jezelf zorgen maken is een stukje dat je los zou moeten kunnen laten. Daarmee ervaar je meer lucht, meer vrijheid. Jezus zei ook niet voor niets dat niemand ooit een stukje aan zijn levensduur heeft kunnen toevoegen door zich zorgen te maken (Lucas 12:25). Met andere woorden. Jezelf zorgen maken is in principe eigenlijk volkomen nutteloos. Het levert niets positiefs op en in feite kost het je heel veel. Ik weet het, maar ernaar handelen kost altijd de nodige moeite en vastberadenheid.
Onbezorgd?
Mijn spanningshoofdpijn verdween niet opslag. En nee, het geheel is niet in een zuchtje van de wind opgelost en er is nog steeds de nodige uitdaging.
Het vraagt oefening om dingen los te laten en vertrouwen in God moet groeien. Dus ik accepteer dat ik kennelijk nog niet mevrouw superchristen ben die zonder moeite haar zorgen op de Heer werpt (psalm 55:23). En ik weet vrij zeker dat ik niet de enige ben en anders mag je je melden, want dan wil ik je graag in levende lijve ontmoeten! (serieus)
Ik kom weer terug bij datgene wat ik in mijn vorige blogpost schreef: Wat wij hebben als christenen, is de mogelijkheid om op water te lopen. In God’s kracht. Wat er ook gebeurt, wij hoeven niet onder te gaan. En zelfs als we kopje onder dreigen te gaan, dan nog is zijn hand er om ons te redden.
O mooi en vandaag voelt het aan alsof je ’t speciaal voor mij geschreven had. Dit had ik even nodig. Dank je!
Wat fijn!
Dank je wel Deborah. je hebt het vast voor mij geschreven 🙂
Haha, in de eerste plaats stiekem gewoon voor mezelf, maar wel als blogje, want ik ben zooo niet de enige 😉