Zwembandjes thuislaten

Het is het mooiste verhaal om te vertellen aan een groep kinderen. Het verhaal van Petrus die impulsief vanuit zijn vissersboot het woeste water opspringt, op weg naar Jezus. Ik kan me herinneren dat ik ooit zo in mijn verhaal zat dat ik het donkere kolkende water bijna letterlijk onder mijn voeten zag, en voelde. Een verhaal vertellen is een verhaal beleven en toen, op dat moment, beleefde ik het, en de kinderen met mij. Het enthousiasme om Jezus aan te zien komen lopen op het water. Dolgraag naar Hem toe willen rennen en er vervolgens halverwege achter komen dat je op woest kolkend water staat. Bang worden, naar beneden zinken, roepen om hulp en vervolgens door Jezus sterke hand weer uit het water te worden getrokken.

Misschien heb ik niet eens zo veel meer toe te voegen aan mijn blog vandaag. De afgelopen week kwam dit thema regelmatig langs bij mij. In de vorm van liederen en teksten. Lopen op het water, wie durft? Petrus ging niet bepaald berekenend te werk toen hij Jezus zag en uit de boot naar hem toe kwam. Hij deed het gewoon, zonder na te denken. Het ging pas mis zodra hij naar beneden keek en zich zorgen begon te maken.

Wat wij hebben als christenen, is de mogelijkheid om op water te lopen. In God’s kracht. Wat er ook gebeurt, wij hoeven niet onder te gaan. En zelfs als we kopje onder dreigen te gaan, dan nog is zijn hand er om ons te redden. Ik denk dat er meerderen zijn die weleens over water uitkeken en zichzelf voorstelden hoe het zou zijn als je kon blijven staan op het water. Misschien kunnen we het niet letterlijk, hoewel ik dat ook in twijfel durf te trekken (ander keertje goed?) Maar belangrijker, wij kunnen het in ons hele leven. Dat betekent dat wij vrij zijn van angst en zorgen. Om de eenvoudige reden dat we weten dat Jezus er is en dat Hij alles voor ons onder controle heeft.

Het is wat mij betreft wel oefenen hoor. Steeds die bewuste keuze maken om me niet te richten op dat water, maar op de Here. Maar het maakt een verschil van dag en nacht als het lukt. En zo wandel ik verder in mijn leven, als de storm opsteekt, zak ik even weg en af en toe denk ik dat ik verdrink, maar ik kom weer boven, dankzij Jezus, en dan gaan we weer verder, wandelend over het water. Kom jij ook? Het is 100% veilig, en wel je zwembandjes thuislaten…….

En terstond dwong Hij (Jezus) de discipelen in het schip te gaan en Hem vooruit te varen naar de overkant, totdat Hij de scharen zou hebben weggezonden. En toen Hij de scharen weggezonden had, ging Hij de berg op om in de eenzaamheid te bidden. Bij het vallen van de avond was Hij daar alleen.
Doch het schip was reeds vele stadiën van het land verwijderd, geteisterd door de golven, want de wind was tegen.
In de vierde nachtwake kwam Hij tot hen, gaande (wandelende) over de zee.
Toen de discipelen Hem over de zee zagen gaan, werden zij verbijsterd en zeiden: Het is een spook! En zij schreeuwden van vrees.
Terstond sprak Jezus hen aan en zei: Houdt moed, Ik ben het, weest niet bevreesd!
Petrus antwoordde Hem en zei: Here, als Gij het zijt, beveel mij dan (ook: draag mij op) tot U te komen over het water. En Hij zei: Kom!
En Petrus ging uit het schip en liep over het water en ging naar Jezus. Maar toen hij zag op de wind, werd hij bevreesd en begon te zinken en hij schreeuwde: Here, red mij!
Terstond stak Jezus hem de hand toe en greep hem en zei tot hem:
Kleingelovige, waarom zijt gij gaan twijfelen?