Het dal van de ander

Het was nat en koud op de conferentie van Opwekking. Voornamelijk koud, maar de warmte van God’s aanwezigheid was zoals altijd voelbaar aanwezig. Tijmen en ik hadden onze kleine peuter in de Benjamintent achtergelaten waar hij weer een super de luxe kinderprogramma voorgeschoteld zou krijgen. Hij was meer dan goed onder de pannen. Nu wij nog. Zodra we de grote tent in het oog kregen, zakte de moed ons al in de schoenen. We pasten er niet meer bij. Een tent voor 10.000 mensen, helemaal vol. Buiten op de bankjes? Te koud en te nat.

Mijn voorstel was om maar naar de seminartent te gaan en af te wachten wat we daar te horen zouden krijgen. Er was plaats genoeg en op de app zag Tijmen dat het een seminar was voor koppels, over communicatie en over fijn samenleven en zo. Maar hij had verkeerd gekeken, dit seminar ging over zware tijden en hoe je daar mee om kon gaan. Ik was net mijn spreekwoordelijke dalletje uitgekomen en had hier niet bepaald behoefte aan. En Tijmen, ach, aan hem was het nog minder besteed. En ik had het oh zo koud! Een hemd, T-shirt, T-shirt met lange mouw, vestje, outdoortrui en fleecetrui waren deze ochtend niet genoeg. Maar het was droog en waar moesten we anders heen?

Maar, dacht ik, misschien levert dit seminar nog iets op voor mijn blog? Bij deze: Het heeft iets opgeleverd. Wat bij mij is blijven hangen is het omgaan met het leed van de ander. Hoe moeilijk we het kunnen hebben met het lijden dat iemand anders doormaakt. We voelen vaak zo veel onmacht. En ik stond erbij stil hoe waar het eigenlijk is. Het leed van de ander raakt ons. We schrikken van heftige berichten over onze medemens. We kunnen huilen om het leed en het verdriet van onze naaste. We zij begaan met elkaar, we hebben het vermogen om ons in te leven in de ander. Natuurlijk, de één meer dan de ander, maar het raakt ons. En anders is er iets mis.

Toen wij door ons dal van onvruchtbaarheid gingen, waren er zo veel mensen die hun best deden om iets te zeggen waar we iets aan hadden. Maar wat ik het mooist vond, waren de mensen die alleen maar luisterden en vragen stelden om oprecht te weten hoe het met mij ging en hoe we er mee om gingen. Ze wensten me sterkte en kracht toe. En wat een vreugde en wat een tranen toen ik eindelijk aan al die lieve mensen mocht vertellen dat ik zwanger was. Ik weet het nog zo goed dat één van mijn collega’s haar zwangerschap aankondigde in de groep. Even later kwam er een lieve collega mijn lokaal in om me te vragen of ik het er moeilijk mee had. En ik kon haar vertellen dat ik ook een geheimpje had, ik was 7 weken zwanger. Vreugde en tranen bij degenen die het hoorden en al die tijd met mij hadden meegeleefd.

Weet je, in moeilijke tijden is luisteren één van de beste dingen die je kunt doen. Adviezen en wijze woorden, die komen wanneer ze nodig zijn. Zeker als je vertrouwt op God. En soms wil iemand niet praten, maar gewoon wat afleiding. Als je oog hebt voor je naaste en je die persoon regelmatig spreekt dan weet je beter wat hij of zij nodig heeft of fijn vindt. En anders vraag je het maar gewoon. En als je zegt: ‘Het enige dat ik kan doen is bidden’…..  Verander dat zinnetje dan maar heel snel in: ‘Het aller- allerbeste dat ik voor deze persoon kan doen, is bidden’.

Het dal van de ander, soms vind ik het lastig dat ik de ander niet door zo’n dal heen kan sleuren om er maar zo snel mogelijk vanaf te zijn. Nee, dat gaat hem niet worden. Maar gelukkig ken ik degene die dingen kan veranderen op een manier die we zelf niet zouden bedenken. En als de ander het vertrouwen even niet meer heeft, dan hoop ik dat voor hen te kunnen hebben. God is goed, en dat wil Hij zijn voor iedereen!