Lief, leed, en dankbaarheid

Het nieuws van zwangerschappen en geboortes blijft maar doorgaan om mij heen. Zwangere buiken, kleintjes in draagdoeken, en achter de ramen verschijnen hier en daar slingers met ‘Hoera, een zoon!’ of ‘Hoera, een dochter!’

Hoe gelukkig was ik voor één van mijn vriendinnen die mij na veel moeite ook eindelijk kon mededelen dat het gelukt was. Zwanger! Mijn lieve kleine neefje is vanochtend gedoopt en ik heb gelukzalig met het dochtertje van mijn andere schoonzus en zwager in de armen gezeten. Volop genieten. Het is zo ontzettend mooi en bijzonder. Het begin van nieuw leven. Zo pril, zo vol onschuld, een wonder!

Gisteren liepen wij in het winkelcentrum met onze twee jongens. Ruben besloot zijn grote broer een handje te geven en Tijmen en ik liepen ieder aan een kant. En ik dacht: ‘Kijk ons nu toch eens!’ Dit was absoluut het geluksmomentje van de week. Intens dankbaar ben ik voor hetgeen ons gegeven is.

Maar het leven komt ook op mij af. De verhalen van mensen die te vroeg overlijden zijn overal. Ik hoor het van collega’s, gemeenteleden, vrienden en bekenden. Het raakt me als ik hoor hoe ouders hun kinderen verliezen, het raakt me als ik hoor welke problemen kinderen hebben door de gebrokenheid van hun thuissituaties, het raakt me als ik het verdriet en de worsteling zie van mensen, omdat het leven soms zo kei- en keihard is.

Toch, als ik buiten loop, is het geen depressieve puinhoop. Met zo veel ellende, moeite, pijn en strijd zou dat toch helemaal niet vreemd zijn? Ik zie wel heel veel gezichten, getekend door het leven. De meeste mensen kijken vertederd naar onze kleine jongens, zeker als ze zo schattig hand in hand lopen. Om van te smelten vind ik zelf. Een enkeling kijkt boos achterom als één van mijn kinderen niet helemaal in het gareel loopt. Maar meestal, kunnen mensen nog genieten van mooie dingen. De zon, een ijsje op het terras, de boten in de rivier, de bloemen, en de mensen die je (nog wel) om je heen mag hebben.

Het leven gebeurt, je hebt uiteindelijk maar heel weinig in eigen hand. Ik had kinderloos kunnen blijven, het had meerdere malen verkeerd af kunnen lopen met mij, of bij de geboorte van mijn kinderen. Mijn vader is een aantal keer door het oog van de naald gekropen. Ja, vanzelfsprekend is eigenlijk niets. En juist in die wetenschap ligt het geheim. Want waar het besef is van het niet vanzelfsprekend zijn van het leven, daar ligt de sleutel tot dankbaarheid voor wat je wel gegeven is. Ze zeggen wel eens, een dankbaar mens, is een gelukkig mens. In die dankbaarheid ligt ook de mogelijkheid om toch te kunnen genieten. Natuurlijk van de grote, maar zeker ook van de kleine dingen!