Neemt u mij niet kwalijk!

Een afspraak vergeten, dat vind ik behoorlijk vervelend. Ik probeer altijd alles goed te doen en het was me onlangs toch ontglipt. Wat zullen anderen in zo een geval wel niet denken? ‘Ze kwam te laat’, ze kwam niet opdagen, sjonge jonge, wat lastig en daar kun je ook niet van op aan!’ Zulke dingen?

Iemand iets kwalijk nemen
Als ik steken laat vallen, hoop ik altijd dat mensen het mij niet kwalijk zullen nemen. In het woordenboek staat dat iemand iets kwalijk nemen gelijk staat aan iemand iets aanrekenen, of gewoonweg iemand beschuldigen. En dat laatste woord impliceert natuurlijk schuld. ‘Volmaakt zijn we pas als we in de hemel zijn!’, riep een lief gemeentelid mij afgelopen zondag nog toe.

En of we nu christenen zijn of niet, we nemen elkaar soms nog veel te vaak en veel te veel dingen kwalijk.  Eigenlijk is daardoor ook mijn angst ontstaan voor fouten. Door mensen die mij mijn fouten kwalijk hebben genomen. Het feit dat ik niet aanwezig was op de vergadering, dat kon ik mezelf enigszins vergeven. Ik heb ondertussen maar geaccepteerd dat ik niet bepaald volmaakt ben en dat die dingen soms gewoon gebeuren. Gelukkig niet structureel en het is geen gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel of wat dan ook. Het was gewoon een foutje, gewoon vergeten, want ik had het niet genoteerd, dacht dat ik er toch wel zou zijn of zo iets. Dit soort dingen gebeurt meestal als ik het te druk heb, maar ja, dan hebben we het misschien over de fundamentele atrributiefout 😉 

Excuses
Ik gooide mijn excuses op de groeps-app en bood later die dag mijn verontschuldigingen  ‘live’ aan. Maar ik was echter al vergeven voor ik mijn excuses aanbood. En als ik door had gegaan met sorry zeggen en hoe zeer ik mezelf wel voor mijn hoofd kon slaan, dan had er iemand heel erg boos op me geworden. Er zijn mensen die accepteren dat je foutjes maakt, God zij dank! Bij die mensen ben ik eigenlijk ook niet bang om mezelf te zijn, ze zullen mij niet zo maar iets kwalijk nemen. En dat voelt geweldig fijn. Gewoon, jezelf kunnen en durven zijn.

Dussss
Dus ik wil mezelf niet te zwaar vallen, en daarmee ook de ander niet. Want mensen maken foutjes. Het duurt even voor ik mensen daadwerkelijk iets kwalijk wil nemen. En eigenlijk bevalt deze manier van leven me heel goed, het scheelt een boel frustratie. En wat mij betreft is frustratie een heleboel vergooide energie. Mochten er nu dingen zijn die ik echt vervelend vind, ja dan moet ik dat aangeven bij de desbetreffende persoon. Nog steeds zonder daarin beschuldigend te zijn, maar gewoon, op hoop van beterschap.

En oh ja… Niet eerst bij 101 andere mensen gaan klagen over wat ik zo vervelend vind aan die ander…