Het lijkt alsof het een soort ongeschreven regel is dat je aan iemand vraagt hoe het ermee is. Het is één van de gemakkelijkste gespreksopeners, behalve het weer dan. Die blijft ongeëvenaard goed.
Zolang het goed gaat
Zolang het goed gaat vind ik de vraag hoe het met me is niet zo interessant (wel goed bedoeld). ‘Hoe is het met je?’ Een eenvoudig ‘goed’ zou dan wat mij betreft prima kunnen volstaan, maar daarmee doe je de vrager eigenlijk ook geen recht. Meestal probeer ik dan nog wat details op te diepen die wat zoden aan de dijk zetten. Maar soms gaat alles nu eenmaal z’n gangetje. Wat mij betreft een prima status (voor even dan). Het is alleen niet echt een gangmaker voor een goed gesprek. Best grappig dat zo een kleine vraag zowel oppervlakkig kan lijken en tegelijkertijd de diepere lagen aan kan spreken. Grappig, maar vaak ook wel lastig…
Waarom vragen we het aan elkaar?
Nu ben ik geen wetenschapper, maar zo uit het hoofd denk ik dat er een aantal redenen zijn:
- Je vindt dat je dat hoort te doen.
- Je weet dat iemand het moeilijk heeft en je wilt iemand de kans geven zijn of haar verhaal te doen.
- Goed om te weten hoe het met de ander is, zodat je de ander zijn handelen beter kunt plaatsen.
- Je wil niet dat de ander van jou denkt dat je geen interesse hebt in zijn of haar leven, of dat je alleen maar met jezelf bezig bent.
- Je weet even niks beters om het gesprek mee te starten.
Die laatste kan verrassend goed of leuk uitpakken, maar wees op je hoede. Kijk naar de ander. Wat denk je. Passend voor nu? Of toch maar het weer? 😉
Is het echt?
Als je weet dat iemand een verhaal heeft en je vraagt er om die reden naar, zorg dan dat je tijd hebt en gelegenheid voor onverdeelde aandacht. Het klinkt misschien een beetje rigide, maar voor mij is dit echt een ding. Zodra ik voel dat het niet echt is, haak ik af en voel ik me eerder teleurgesteld dan gehoord. Had je het net zo goed niet kunnen vragen. Doe mij dan toch maar dat praatje over het weer.
En ken je dat? Iemand heeft je de vraag gesteld, je wilt graag praten, maar je krijgt de kans niet? Gewoon omdat je iets zegt wat kennelijk aanleiding geeft aan de ander om te praten. Soms heb ik daar moeite mee. Als ik slecht in mijn vel zit. Maar als ik goed in mijn vel zit, dan glimlach ik en luister ik gewoon naar de ander en bied ik wat ik te bieden heb op dat moment, een luisterend oor, misschien wat prikkelende vragen.
Even los kunnen laten
Alweer heel wat jaren geleden had ik via de weekbrief op het
werk gecommuniceerd dat mijn man en ik in een vruchtbaarheidstraject zaten en dat ik daardoor een korte periode afwezig was. Het was voor mij een emotionele tijd en omdat ik dat op mijn werk toch enigszins los wilde laten, had ik gevraagd of men mij hierover gewoon met rust wilde laten. Voor mij een goede zet. Ik wilde me richten op mijn werk en niet op mijn emoties. Althans niet onder werktijd. Toen een collega waar ik niet zo veel mee had onverhoopt toch informeerde naar mijn status op dat gebied, stagneerde ik ook even flink en het maakte me zelfs even boos.
Er zijn zo veel mensen die het moeilijk hebben met iets. Ze verwerken een verlies, ze zijn ziek, ze hebben zorg voor anderen of wat dan ook. En lang niet iedereen heeft er behoefte aan om het daar de hele dag over te hebben. Heel af en toe denk ik dat mensen wel eens zouden willen dat ze een geluidsopname konden afspelen zodat ze niet wéér het hele verhaal hoefden te doen… Maar wat mij betreft geldt dit voornamelijk als de vraag gesteld wordt met de verkeerde motivatie.
Mijn naaste collega’s weten van mijn schildklierproblemen en ik ben dankbaar dat ze zo integer zijn om daar niet steeds naar te vragen. Zo kan ik werken en voelt het soms zelfs een beetje alsof er niks is en dat is best wel eens fijn. Er is natuurlijk wel iets en dat betekent dat ik ook de verantwoordelijkheid heb om mijn grenzen goed aan te geven. En soms maak ik daar zelfs meer iets zakelijks van in plaats van iets emotioneels. Het is een gegeven dat dit zo is en het helpt om de emotionele lading soms even te negeren. En ga ik over mijn grenzen, dan doe ik dat op eigen risico en dan hoeft ook niet de hele wereld dat te weten.
Kijk naar de ander. Hoe vaak draait iemand zijn bandje af met klachten en wat er allemaal bij komt kijken? Ga ook niet roepen hoe slecht iemand er uit ziet of wat dan ook. Dat werkt mensen soms alleen maar verder in de put. Helpen zou ook zomaar kunnen bestaan uit even wat afleiding. Even niet praten over waar iemand zo mee worstelt. Even gewoon, even iets anders.
En dus
Wil je weten hoe het met iemand is en hoop je die ander iets te bieden? Dat kan in de vorm van luisteren en doorvragen, een vorm van advies (niet belerend!), of bemoediging en last but not least: Gebed. Samen met de persoon of gewoon in je dagelijkse contact met God. De laatste tijd voel ik me zo nutteloos met mijn vermoeide lijf, omdat ik niet in staat ben mensen in mijn omgeving praktisch te helpen of alle contacten goed te onderhouden. En dan bedenk ik me dat ik het allerbelangrijkste wel kan: bidden. En dan merk ik dat ik stiekem nog net iets liever wil weten hoe het met mensen is.
Wat mooi en dappere kijk die je met ons deelt. Dank je wel daarvoor.
Enne… ik bid voor jou ❤️