En we gaan voor…

En waar ga ik voor stemmen? In ieder geval weet ik wel dat ik móet stemmen. Dat vind ik wel. Wie niet gaat stemmen, mag niet mopperen. En als je stemt op een partij die later dingen gaat doen waar jij het niet mee eens bent, en je had het van te voren kunnen weten, ook een beetje dom.

Dus wat doe ik, evenals vele Nederlandse burgers met mij: Ik maak gebruik van de stemwijzer, of de kieswijzer, of welke versie dan ook. Helaas kan ik klikken zo veel ik wil, maar de startknop van de stemwijzer blijft een startknop… Waarschijnlijk om mijn motivatie te testen. Goed, dan maar de toegankelijke versie voor mensen met een visuele beperking, want ik heb heus wel motivatie.

De stellingen komen één voor één langs. Anoniem solliciteren in verband met discriminatie? Hoogste inkomens die meer belasting moeten betalen? Een hoger BTW-tarief voor vlees? Vinden dat je leven voltooid is en dat zelf mogen beëindigen? Meer geld voor ontwikkelingshulp? En de vraag die veel mensen zichzelf ook  stellen: ‘Word ik er beter van?’

Maar ja… Waar ik het me kan veroorloven om af en toe een appel te lang op mijn fruitschaal te laten liggen, vragen moeders elders zich af hoe ze hun kind in leven moeten houden, laat staan zichzelf. Waar ik dagelijks mijn kinderen in een fijn bedje kan leggen voor de nacht, zitten andere kinderen op een hoopje, want dat fijne bedje is er niet voor hen, noch de vader of de moeder. Waar ik mopper op een dure trui die is gaan pillen,  doet een ander het dag in dag uit met een gerafeld en veel te klein T-shirt en een oude joggingbroek.

Ik maak me toch een beetje druk, want ik voel me zo volledig machteloos. Ik heb veel, ik ben gewoon rijk. Een huis, meer dan genoeg eten (neem nu die appel), kleding voor zomer en winter, een auto, een goede fiets, elektriciteit, een warme douche. En ik weet dat ik met minder kan. Een aantal weken kamperen of backpacken kunnen dit bewijzen. Nu vind ik niet dat ik het allemaal niet zou mogen hebben of zo, maar ik snap iets niet. Het is gewoon echt heel erg oneerlijk verdeeld. Hoe kan het dat er op onze aardbol extreme rijkdom te vinden is, neem zo iets als Dubai. En tegelijkertijd extreme armoede. Mensen die sterven van honger en dorst. Waar is mijn toverstokje? Dan zal ik het eens even oplossen!

Als ik stem, denk ik na over ‘de mensen’. Ver weg, maar ook dichtbij. De ouderen die door herstructurering (lees: bezuinigingen) uit hun (verzorgings)huis worden gezet.  Mensen die een halve dag in hun ontlasting zitten omdat er onvoldoende hulp is. Mensen die vluchten voor oorlog en in de sneeuw in tentjes terecht komen. En dat terwijl er tegelijkertijd voor ik weet niet hoeveel euro, in datzelfde Europa een pandaverblijf wordt gebouwd, want oh, wat zijn die dieren geweldig! Er is iets mis in deze wereld. Er is iets mis en ik kan het niet oplossen. Want al zou ik besluiten om alles wat ik heb te geven, het is als een druppel op een gloeiende plaat.

Dus ben ik me ervan bewust: Wat ik heb is mij gegeven. Misschien kan ik zeggen dat ik het zelf heb verdiend, maar is dat ook echt zo? Ik heb tenminste de káns om het te verdienen. Mensen die bezwijken van honger, hoeveel kans hebben zij? Ontwikkelingshulp vind ik belangrijk. Onder andere de twee sponsorkindjes die wij hebben van Compassion zijn voor mij ook echt belangrijk. En meneer PVV, ik vind het fijn dat je de bezuinigingen terug wilt draaien in de zorg. Tegelijkertijd ben ik teleurgesteld, geen geld meer naar ontwikkelingshulp? Waar moet dat heen als wij als landje alleen nog maar aan onszelf denken?  Wij, ik, mij, centjes voor wij, ik, mij…En zij?

 

 

 

p.s. Mijn stem gaat naar de CU.