Heel veel spulletjes

Dat kleine stuitliggertje dat een jaar geleden weigerde om te draaien in mama’s buik, wordt in november 1 jaar. ‘Wat kunnen we geven?’ was de terechte vraag van de grootouders. En verder dan dat is het nog niet gekomen. Wat kunnen we geven…..wat kunnen we kopen……Op dit moment speelt de oudste met een lange kartonnen buis met kleine balletjes van aluminiumfolie. Hij is er al dagen mee in de weer. Hoeveel is dat waard? In de winkel niet te koop, maar gezien zijn speelplezier zou ik er zeker 50 euro voor vragen. Ons huis is in de afgelopen 2,5 jaar langzaam aan vol gelopen met speelgoed. Het is zo veel! Houten treinbaan, plastic autobaan (kringloop), Vtechspeelgoed met knopjes en geluid, auto’s in allerlei soorten en maten, blokken, duplo. Fantastisch speelgoed. Maar speelplezier is en blijft onbetaalbaar. Plezier, zo blijkt uit het spel van mijn oudste zoon met zijn kartonnen buis, zit hem niet in dure spulletjes.
Dus in november de verjaardag van de jongste, in december de verjaardag van die man met de witte baard (jaja) en in februari wordt onze oudste 3 jaar. Allemaal momenten om de hoeveelheid speelgoed exponentioneel te laten toenemen. Ik vind het leuk om dingen te geven aan mijn kinderen waar ze blij mee zijn. Ik kijk in de speelgoedfolders en online en vergaap me aan alles waarvan ik weet dat ze er met plezier mee zullen spelen, maar ondertussen spookt de vraag door mijn hoofd: ‘Is dit niet een beetje te veel welvaard?’ en ‘zijn we niet een beetje te veel bezig met hebben, hebben, hebben?’

Het is echt heel erg cliché, maar het is dus niet zo dat spullen gelukkig maken. Geluk en plezier is niet in geld uit te drukken. Ja, geld is leuk en ja, je kunt er leuke dingen van kopen en ja, daar kun je plezier van hebben. Maar het is niet het plezier dat je koopt, want als het je om plezier te doen is dan kan dat dus ook zonder er eurootjes voor neer te leggen. Ondertussen heeft zoonlief zijn sok uitgetrokken en deze volgestopt met de aluminium balletjes. Ja, een sok, wat aluminium balletjes en een kartonnen buis. Genoeg voor een volledig middagvullend programma.

Dus wat doen we met al die verjaardagen? Ik kijk naar de schouw en zie daar de foto’s van onze Compassion sponsorkindjes in Kenia en El Salvador en vraag me af waar zij blij mee zijn. Vast met minder dan de meeste Nederlandse kinderen. Ik denk dat ik de verjaardagen vooralsnog gewoon houd bij het traditionele concept. Ik stel met zorg het verlanglijstje op en ga er een leuke dag van maken voor de jarigen en de bezoekers. Hoeveel ik van verjaardagen houd zal ik misschien ooit eens in een andere post uitwerken, maar je raadt het vast al……