Het is gewoon Wabi Sabi…

Beng! Beng! ‘Neeee, niet doen! M’n tafel!’ Ik ben er zojuist getuige van hoe mijn twee jarige peuter letterlijk twee putjes in onze eikenhouten tafel slaat met zijn níet eikenhouten inlegpuzzel. Het gaat razend snel en ik ben het niet voor. Met wat spuug probeer ik de putjes weg te poetsen, want iemand had me ooit gezegd dat hout weer een beetje omhoog komt van nattigheid. Geen idee of het waar is, maar je kan het maar proberen.

Beschadigd
Op de verjaardag van onze buurvrouw hadden we het over tafels en hoe ze beschadigen. Ik vertelde over hoe mijn moeder bewonderend naar onze eikenhouten eettafel keek. En terwijl zij dacht: ‘Wat ziet ie er nog mooi uit’, dacht ik bij mezelf: ‘Best wel veel putten en krassen’. Want ik weet precies wat er allemaal mee is gebeurd. Een kras van het verschuiven van een krat met daaronder een steentje, heel veel putjes van kleine kindjes met vorkjes, krassen van kleine treintjes en autootjes. Deze tafel wordt geleefd, dat is één ding wat zeker is.

Dat is dus Wabi Sabi
De vraag op de verjaardag was of dit nu werkelijk zo erg is als dat we vaak denken. ‘Nou’, riep één van de moeders: ‘dat is Wabi Sabi’. Huh, Wabi Sabi, wat is dat? Dat is dus dat het niet erg is als iets beschadigt, want dan heeft het een verhaal en dat heeft dan juist waarde.
Natuurlijk heb ik het voor de aardigheid even opgezocht. Het komt dus uit Japan, en het is de gedachte dat imperfecties dus helemaal niet zo erg zijn, maar dat je ze juist kunt leren waarderen en accepteren. Wabi-Sabi is dus soort van het tegenovergestelde van het streven naar perfectie.

Grammofoonplaat met herinnering
Juist vorige week vertelde mijn mandolinelerares hoe ze vroeger een grammofoonspeler had die ontdekt werd door één van haar toen nog kleine kinderen. Ze had er juist een plaat op liggen van Eine kleine Nachtmusik van Mozart. Daar bleef echter niet veel van over nadat haar zoontje er enthousiast mee aan de slag was gegaan. De naald van de grammofoonspeler had diepe sporen gemaakt en ‘Eine kleine Nachtmusik’ was jammerlijk heengegaan. Maar… ‘Ik heb hem nog steeds’ vertelde ze mij. Ze had hem expres bewaard, vanwege het verhaal en de herinnering. Nu was de plaat gewoon kapot, maar opvallend genoeg was deze daardoor niet waardeloos, integendeel.

Wabi Sabi of gewoon zonde?
Terug naar mijn mooie gestoomde eikenhouten tafels. Ze zijn sowieso al vrij robuust qua stijl, en de imperfecties van het hout geven de tafels juist karakter. Mijn man zegt altijd dat het gebruiksvoorwerpen zijn en hij haalt zijn schouders op bij alle putten, krassen en deuken. Ik ben het met hem eens, heus wel, maar ondertussen pak ik toch liever die puzzel af van mijn kind dan dat ik er putten in laat slaan, want hoe Wabi Sabi het ook mag zijn, stiekem vind ik het toch best wel een beetje zonde, tja…

De filosofie zegt
Nu zegt Wabi Sabi o.a. dat niets af is, niets eeuwig is en niets perfect is. Dat gaat op voor vrijwel alle materiële zaken natuurlijk. Het is ook goed om dat te beseffen over mijn tafels. Die ga ik dus niet meekrijgen naar de hemel en hoe erg zijn al die beschadigingen nu helemaal. Laat het gewoon zijn zoals het is en lig niet in een kramp van perfectionisme of stress, omdat alles zo perfect zou moeten zijn.

Dergelijke filosofieën zijn zo gek nog niet. Je kunt er wel degelijk wat aan hebben. Wabi Sabi heeft het over het leven in het hier en nu. Niet zo materialistisch ingesteld zijn en weten dat alles vergankelijk is. Waarde hechten aan dingen die er wél toe doen en de boel verder gewoon de boel laten.

Als christen
Ik als christen wil hier niet mee aan de haal gaan overigens. Het is nergens voor nodig. Onze hemelse Vader zorgt voor ons en in die wetenschap kunnen en mogen wij ontspannen, en leven, maak je geen zorgen over de dag van morgen, zegt Jezus (mattheus 6:25). Niks geen Wabi Sabi. En over dat ‘niets af, niets eeuwig en niets perfect’, zeg ik als christen natuurlijk wel even wat ik niet laten kan, namelijk: God is eeuwig, God is perfect en God maakt het werk af waaraan hij is begonnen! (Fillipenzen 1:6)