‘Waar is uw dochter?’ Het was een telefoontje van de directeur van de Mavo. Mijn moeder nam op en reageerde verbaasd. ‘Deborah is volgens mij cadeautjes kopen in het dorp, hoezo?’ Ondertussen liep ik inderdaad op mijn dooie akkertje langs de winkels in het dorp en was ik me van geen kwaad bewust. In mijn beleving had ik namelijk op een later tijdstip mijn tentamen. Nu, in deze tijd, zou ik gelijk gebeld zijn op mijn mobiele telefoon, maar ja, dat was dus nog niet. Toen ik thuiskwam vroeg mijn moeder of ik niet iets vergeten was… Nee, ik was niks vergeten, hoezo?
En dat er iets niet helemaal goed ging met een tijdstip o.i.d. was niet de eerste en de laatste keer voor mij helaas. Ik heb dus iets met cijfertjes en goed onthouden, of eigenlijk heb ik er dus helemaal niets mee, nou ja, soms. Hangt er van af. Wat betreft mijn tentamen had ik me vergist in het tijdstip, ik had het gelezen en was me er wel degelijk van bewust dat een tentamen belangrijk was. Ik had me ook goed voorbereid, maar de cijfertjes van het tijdstip kwamen niet goed terecht in mijn brein en kennelijk kende ik mezelf nog niet goed genoeg om het nog eens extra te checken. En zie daar het resultaat, een telefoontje van de directeur. Ik kreeg gelukkig gewoon een nieuw tijdstip waar ik wél op tijd kwam en verder ook geen straf of iets dergelijks. Ik vond het trouwens al vreselijk genoeg, want ondanks mijn ‘chaos’ ben ik behoorlijk plichtsgetrouw.
Wat moet je nu met een voorbeeld van toen ik 16 was, zul je misschien wel denken. Maar het zijn de herinneringen van situaties uit je jeugd en kindertijd die je opeens doen beseffen dat iets gewoon een eigenschap is waar je het dus je hele leven mee moet doen. En op dit moment zo een twintig jaar later, komen de cijfertjes nog steeds met grote regelmaat chaotisch in mijn brein terecht. Zo kan 14:30 zomaar 13:40 worden. Soms verwissel ik maandnummers. Zo is maart bij mij standaard maand nummer 4, ik heb ontdekt dat dat komt doordat mijn broertje op de 4e jarig is in die maand. Gelukkig maak je die fout op een gegeven moment niet meer (lees tussen de regels door, kansloos, haha!). En steeds als ik een setlist met liederen samenstel dan blijken er regelmatig 1 of meerdere nummers van het verkeerde cijfer te zijn voorzien. Lied 634, kan zomaar als lied 436 worden geschreven, met als gevolg dat muzikanten die wél van de nummertjes zijn en niet van de titels (die ik er altijd bij zet, want ja, je weet maar nooit), gewoon dát nummer hebben geoefend.
We leven in een ik-gerichte maatschappij dus de boodschap die we elkaar geven is: ‘Wat doe je eraan?’ en we smijten elkaar om de oren met dingen als ‘eigenaarschap’, ‘eigen regie’en ‘verantwoordelijkheid’. Dus ja, wat doe je eraan… Het verdwijnt niet in ieder geval. Ik doe ook wel mijn best om alles goed te noteren, na te vragen en ik check soms wel 100 keer een tijdstip, een datum, of wat dan ook. Vraag me niet hoeveel ik verdien of welke bijbelteksten ik uit mijn hoofd ken. Ik vergeet de cijfertjes! Ik kan ze wel eventjes onthouden, een dag ofzo, en soms ook langer. Heel soms onthoud ik dingen heel lang, daar ben ik dan best een beetje trots op. Maar verder heb ik heb me er maar bij neergelegd. Wat ik op kan zoeken, dat zoek ik maar op en mensen mogen mij verbaasd aankijken als ik informatie die kennelijk belangrijk is, niet zo uit mijn hersenpan tevoorschijn tover. Verder zal ik je ook niet vertellen dat ik pas per ongeluk 50% korting kreeg in plaats van 40%, omdat ik ervan overtuigd was dat dát op de stikker stond van het artikel dat ik al thuis had… Ik wist het zeker, tot ik de doos thuis weer in mijn handen had. Aiaiaia, daar ga ik met mijn goeie gedrag.
Wat doe je er aan. Ik kan er een leerpunt van maken voor in mijn POP? Die had ik trouwens al af moeten hebben (ken je dat, zucht). Weet je, ik denk dat ik het maar zo laat. Ik doe wat ik kan en ik gooi mijn trots overboord. Zo heb ik bijvoorbeeld op mijn werk een grandioze duo-collega en een even zo grandioze klassenassistente. En die kennen mij. Of beter gezegd, wij kennen elkaar. En dat is maar goed ook. Noem het cliché, maar wij mensen zijn allemaal anders en kunnen elkaar daarom ook zo goed aanvullen. En dus laat ik mezelf maar aanvullen, en op mijn beurt vul ik de ander aan. Want naast dat ik wat minder handige eigenschappen heb, heb ik ook echt wel wat dingen die dan wel weer handig zijn.
Dus advies voor degenen die ook wat minder handige eigenschappen hebben? Het hoort er helemaal bij, en zoals ik net al schreef, gooi die trots overboord, lach erom. Zolang het tenminste nog geen groteske vormen aanneemt. En laat anderen je aanvullen. Want zo is het bedoeld.
Toch wel een beetje herkenbaar en het kostte mij ook geld. Mijn eerste auto rij examen. Ik had in mijn hoofd, kwart over 2 te moeten beginnen, maar was kwart voor 2. Geheel relaxed om 2 uur aankomen, nou ja relaxed. Maar dus geen examen meer kunnen doen, ook al was ik de laatste voor die examinator die dag. Die hield voet bij stuk, tijd is tijd. Opnieuw aanvragen en opnieuw betalen dus, duh.