Mag ik u iets vragen?

Het is zaterdagmiddag half vier. Ik loop met de wandelwagen met twee kinderen het Piazzacentrum in, althans, dat is wat ik van plan ben, want uit al de drukte duikt een vrouw op van een energiemaatschappij. Oh nee, denk ik, ook die nog eens van me af slaan. ‘Mag ik u iets vragen?’. ‘Nee, liever niet.’ ‘Eén vraagje maar.’ En puur omdat ik fatsoenlijk wil zijn, geef ik toe. ‘Bij welke energiemaatschappij zit u?’ Oh zucht, weer ingetrapt, constateer ik gefrustreerd. Ik geef nog wel mijn antwoord terwijl ik mijn tempo aan probeer te houden in de drukte. Ze loopt met me mee en zegt: ‘U weet dat zij pas een boete hebben gehad?’ Ik verontschuldig mij en zeg dat ik hier echt geen zin, terwijl ik nog steeds door blijf lopen. ‘Ik zeg het alleen voor u he?’ Roept ze me nog na.

Ondertussen dringt er een luid hallo-geroep tot me door. Ik was blijkbaar straal langs de Roemeense vrouw met de straatkrant gelopen en aangezien ik niet gelijk reageerde riep ze nog eens wat harder. Zonder haar aan te kijken gooi ik mijn hand vermoeid in de lucht en roep ook hallo. Het kwam er blijkbaar heel onvriendelijk uit, want achter mij hoor ik gemopper over mijn manier van doen. Ondertussen moet ik een frontale botsing met iemand anders vermijden. En zonder kleerscheuren kom ik dan uiteindelijk toch nog aan bij de supermarkt.

Doorgaans kan ik prima omgaan met al die mensen die je op straat aanspreken om je voor hun goede doel te werven. Het ligt er een beetje aan hoe ik in mijn vel zit. Voel ik me goed, dan maakt het me niet echt uit. Maar deze dag voelde ik mij gewoon niet zo goed. Het herstellen van mijn leverontsteking en het virus dat nog in mijn lijf zit, gaat traag en mijn energiemetertje staat binnen de kortste keren op nul. En wanneer je dag om 06:00 begint en je allerliefste dreumes al zijn dutjes overslaat, je een verjaardag hebt (van een hele lieve moeder) en vervolgens je middagdutje af moet breken om voor je zoontje te zorgen, dan ben je in mijn geval best een beetje moe en dus niet altijd de meest verdraagzame en flexibele persoon die je zou willen zijn. Ik zou dan willen dat ik een bord boven me had hangen met ‘Laat deze maar even met rust’.
Het leert mij dat we mensen niet te snel moeten oordelen op hun manier van doen. Wie weet wat voor dag of situatie ze hebben. Een beetje milder zijn voor elkaar kan geen kwaad in veel gevallen.

Ooit van de attributiefout gehoord? Die stelt dat mensen de neiging hebben om gedragingen van anderen toe te schrijven aan de persoonlijkheid of het karakter van de ander. Dat ik op zo’n niet heel vriendelijke manier hallo terugriep was in dit geval niet omdat ik een asociaal mens zou zijn. Het had alles te maken met de hele situatie van dat moment.

Maar goed, even het verhaal afmaken: Tegen de tijd dat we aankomen bij de Albert Heijn, regelt Brent voor mij de handscanner. Hij blijft de hele tijd lief op zijn stoeltje zitten en vraagt om een broodje. Die dingen zijn maar 30 cent en hij is er helemaal gelukkig mee. We lopen vlot door de winkel en afgezien van wat kuren bij de betaalpaal, zijn we snel weer de winkel uit. Nu heeft het Piazzacentrum het grote pluspunt dat er drie in- en uitgangen zijn. Drie keer raden welke uitgang ik niet heb genomen…..