Over de grens met ‘bloot’

Ik sta in de rij bij de Bruna om een afgeprijsde kalender af te rekenen. Ruben zit in de buggy en ik wacht geduldig tot de man voor me zijn krasloten heeft afgerekend. Ondertussen scharrelt er een jongen van een jaar of negen rond met zijn moeder. Ik kijk naar het advertentieschermpje op de toonbank, gedachteloos. Het dringt pas tot me door wat ik zie als ik in een automatisme tegen de jongen wil zeggen dat hij maar even de andere kant op moet kijken.

Het schermpje vertoont naast de reclame voor de krasloten ook reclame voor de Vogue. En vandaag is dat niet zo maar een fashioncover. Op de cover van Vogue staan twee naakte dames tegen elkaar aan, de woorden ‘Dutch love’ prijken trots in het midden van de oranje getinte voorkant. Terwijl het tot me doordringt dat dit toch eigenlijk niet normaal is, ben ik aan de beurt om af te rekenen. Ik denk dat ik op mijn moeder begin te lijken, want ik hoor mezelf er uit flappen dat ik me stoor aan het beeld. ‘Oh, je bedoelt die reclame’,  zegt de vrouw, zonder een krimp te geven. ‘Ja’, zeg ik, ‘kinderen die hier rondlopen zien dat ook en dat vind ik eigenlijk niet kunnen.’ Ondertussen voel ik het bloed naar mijn hoofd stijgen, want ja, moet ik nou echt zo zeuren? Maar hoe ik het ook wend of keer, hier ligt wel een grens wat mij betreft.

Wat mij betreft. Ja, dat is het hem nou juist. Want wat mij betreft, betreft mij, en niet de ander. Grenzen in onze maatschappij worden steeds iets verder verlegd. En ik wen er zelfs aan, want het drong niet eens gelijk tot me door dat ik naar een dergelijk beeld stond te kijken. Of het nu een hetero- of homopaar is dat zo poseert, wat mij betreft laat je je naaktheid niet op die manier zien aan de wereld. ‘Stoer joh, dat ze dat durven! Echte professionals doen dat gewoon, en wat zijn die foto’s prachtig geworden!’
Nu zie ik ook wel dat ze fantastisch poseren en hun werk goed doen, maar wat mij betreft is dit over de grens. En waarom? Noem het behoudend, misschien is dat ook zo, maar onze naaktheid is niet bedoeld om mee te poseren. ‘Ja maar het is kunst!’ Ja maar de boodschap van deze cover heeft niks te maken met kunst. Kijk alleen al naar de woorden ‘Dutch love’.

Het is normaal geworden, bloot, en blote mensen, en de dingen die ze dan doen. En dan vooral het feit dat we het zien. Met grote regelmaat kijk ik verbaasd naar reclames waarvan ik me afvraag waarom ze op tijdstippen overdag worden uitgezonden. Het wordt normaal. We wennen er aan. Maar feit is dat we(ze) ooit ergens over een grens zijn gegaan. En ik denk dat we(ze) niet meer terug gaan. Iedere keer een stukje verder, gewenning. Over seks wordt makkelijker gedacht dan ooit. t.v. programma’s en films doen ons geloven dat het de normaalste zaak van de wereld is om met elkaar het bed in te duiken als je elkaar (enigszins) leuk vindt. Niks geen huwelijk of vaste relatie. Dag veiligheid, hup, hup, hup. En langzaam brokkelt er iets af. Iets wat mooi en goed was, raakt beschadigd. En de meesten hebben het niet eens door.