Pauzeknop

Stilte. Geen piepjes en geen signaaltjes. Vanochtend besloot ik het voorbeeld te volgen van een echtpaar uit onze gemeente. Offline op zondag. Niet helemaal, want ik wil graag bloggen, maar mijn telefoon ligt in mijn nachtkastje. Ik heb hem nog niet gemist.

De afgelopen weken waren, hoe verrassend, tamelijk vermoeiend voor mij. Wederom eisten gebroken nachten hun tol en het werk bleef zich opstapelen. Ik liep achter de feiten aan. Ken je dat gevoel? Een gezinsleven staat niet stil en heel soms wenste ik een pauzeknop. Gewoon even time-out en slapen. Of rusten. Iets wat geen energie kost in ieder geval.

Zo was er een nieuwe app-groep waar ik bij was. Een enthousiaste en actieve werkgroep. De appjes stroomden binnen. Alles werd besproken, overwogen en afgesproken. En ondertussen stond ik in de overlevingsmodus. Over achter de feiten aanlopen gesproken. Uiteindelijk stuurde ik de groep een berichtje dat ik het even niet goed kon bijbenen en dat ik weer in zou voegen zodra ik alles weer een beetje op orde had.

Mijn mailbox vulde zich als vanzelf. Zowel de mailbox van mijn werk als van thuis. En steeds dacht ik: ‘Geen tijd, later, te moe, het lukt met niet, help!’ Ken je die signalen? Oververmoeid. Ik was bek af. Maar we zullen doooooorgaaaaaan!

Dinsdagnacht werd ik wakker, misselijk. Ik pakte een emmertje en viel weer in slaap. Misschien dat het in de ochtend beter zou zijn. Maar in de ochtend  zat ik op het bed en hoorde ik mijzelf zeggen: ‘Volgens mij ben ik ziek Tijmen. Ik ben een beetje misselijk en ik voel me klam’. ‘Tja’, zei mijn lieve wederhelft: ‘Dan kun je niet werken’. En dan te bedenken dat ik het gewoon had willen proberen. Want een klas laat je niet zo makkelijk zitten. En al helemaal niet als je weet dat je assistente ook ziek op bed ligt. De klas gaat voor… of niet dan? Ik belde mijn directeur met mijn mededeling en hij viel letterlijk even stil. Heb maar sorry gezegd, maar iedereen weet, daar kun je niks aan doen. Ik heb woensdag bijna de hele dag slapend doorgebracht. Stiekem was het best fijn.

Donderdag, weer door met de week. Gezin. Kerk. Werk. Stiekem toch wel omzien naar mijn duo-collega, die nu het e.e.a. op moest vangen vanwege twee zieke naaste collega’s. De nodige huishoudelijke dingen doen, mailtjes beantwoorden, lijstjes afwerken, appgroepen bijhouden (proberen), verjaardagsfeestje oudste zoon regelen. Beetje veel.

En nu is het zondag. De afgelopen nachten kon ik doorslapen. Dat is werkelijk geweldig. Op dit moment voelt het zo stil dat ik bijna ontwenningsverschijnselen krijg. Mijn smartphone ligt in mijn nachtkastje, en Facebook heb ik nog niet bekeken. Ik zag al wel op de iPad dat ik wat nieuwe mailtjes binnen heb, 7 stuks. Ik ben nieuwsgierig, dat ben ik altijd. Maar ik weet dat mijn hoofd zich vult met informatie die ik verwerken moet zodra ik mijn mailbox open. Nee, vandaag niet. Vandaag kies ik voor (soort van) absolute rust.

Links van mij op het kleed in de woonkamer, legt mijn oudste zoon een houten treinbaan op professioneel niveau. Mijn jongste zit vlak naast me aan tafel. Hij heeft klei, autootjes en, het belangrijkste. Hij heeft gegeten.

Weet je, vandaag mag ik rusten en vandaag zál ik rusten. Genieten van rust, genieten van mijn kinderen, en tussendoor gewoon even lekker een blogje schrijven. Wat wil een mens nog meer?