‘Mag ik u even spreken juf?’ Eén van mijn leerlingen staat voor me met een bezorgd gezicht. Ik loop samen met hem naar de gang. ‘Vertel maar’ zeg ik. ‘Nou, ik ben eigenlijk een beetje bang om mee te gaan op excursie, want op mijn vorige school heb ik tijdens een excursie ruzie gekregen met een klasgenoot’. Het is mijn leerling aan te zien dat hij er behoorlijk mee zit en ik laat hem vertellen over de situatie van toen. ‘Denk je dat dat vandaag ook weer gaat gebeuren?’ ‘Nee, eigenlijk niet’, antwoordt hij me, nog steeds bezorgd. Samen maken de balans op van waarom het vandaag niet zal gaan gebeuren.
Daarna vertel ik hem dat ik het gevoel ook heel goed ken. Je hersenen maken soms op eigen houtje een koppeling tussen een situatie en een gevoel. En bij iedere soortgelijke situatie komt dat gevoel dus weer gratis mee. Ik vertel de jongen iets uit mijn eigen ervaring. Ik heb namelijk datzelfde als er een keer iemand in de klas komt kijken of ik goed lesgeef. Vroeger is het namelijk een keer gebeurd dat iemand zei dat ik er niks van bakte en dat ik maar beter kon stoppen. Dus iedere keer als er iemand komt kijken in de klas, dan ben ik een beetje bang, ook al weet ik dat dat niet meer hoeft.
Dan vertel ik mijn leerling dat hij best bang mag zijn, dat het oké is. Er biggelt een traan over zijn wang. Ik voel ook wat branden achter mijn ogen bij het zien van zo veel kwetsbaarheid. We maken een plan voor hoe we het gaan doen en hoe we ervoor gaan zorgen dat het een overwinning wordt. De jongen zet zijn kiezen op elkaar en gaat dapper met ons mee. Met als resultaat dat hij een hele leuke middag heeft. Hij heeft geen spijt, en hij is een positieve ervaring rijker.
Weglopen en ontwijken
Angst is iets geks. Stevig verankert kan het op vele fronten je gedrag negatief beïnvloeden. Het kan je zelfs tegenhouden om dingen te doen. Soms natuurlijk heel nuttig, want als er een code rood voor het weer wordt afgegeven dan zou het dwaasheid zijn om lange tijd uitgebreid buiten rond te gaan fietsen. Dan dient angst een doel.
Maar in mijn voorbeeld van iemand die mij komt beoordelen, werkte de angst alleen maar in mijn nadeel. Het was zelfs een keer zo ver gekomen dat mijn stagebegeleidster mij zag verstijven zodra de beoordelaar de stageklas inkwam (al heel wat jaren geleden overigens!). Ik kan me dat moment nog zo helder voor de geest halen. In de loop der jaren is deze angst op de achtergrond geraakt. Soms komt hij terug, maar ik heb geleerd, en ik weet, dat die angst niet realistisch is. Ik weet het beter dan mijn eigen gevoel.
Dus
Het is oké om bang te zijn. Het is niet vreemd dat er allerlei toeters en bellen afgaan vanbinnen in bepaalde situaties. Die hersenen hebben in het verleden een koppeling gemaakt. Maar toch weet je eigenlijk gewoon beter. Wat doe je? Loop je weg? Ontwijk je de situatie? Of ga je door, doe je het, maar doe je het dan maar gewoon bang?
Voor veel mensen bestaat het leven uit meer kleine overwinningen dan ze zelf beseffen. Soms weet ik niet waarom ik ergens bang voor ben en soms kan ik het je haarfijn uitleggen. Maar ik weet wel dat ik dingen gewoon kan doen, ook al ben ik bang.
Is er iets wat jij eigenlijk zou moeten doen, maar waar je eigenlijk heel erg bang voor bent? Het is oké om bang te zijn en ik moedig je aan om je er ondanks je angst toch aan te gaan wagen. Go for it!
En ga met God!
Ontroerend hoe het met die jongen hebt opgelost. Je bent een hele lieve juf, die net als iedereen ook wel eens bang is. Heb ik ook. Ik bid er dan voor of praat erover. Ik laat me er niet door tegen houden hoor.
Dank je wel voor deze bemoediging en het delen van dit voorbeeld. Voor mij opnieuw een duwtje van God in mijn rug. Ik heb inderdaad iets waar ik bang voor ben. Zo bijzonder hoe geduldig en zachtaardig God steeds de goede kant opleidt. In dat opzicht heb je een prachtige baan, Debora. Juf en beelddrager van de Allerhoogste.
Hee dankjewel voor je reactie. Ik ben blij dat het je tot zegen is en het bemoedige mij ook om te blijven schrijven. Veel liefs en succes!