Het is ondertussen al zo lang geleden dat ik geblogd heb, dat ik eerst maar eens tijd neem voor een korte update. Mijn blogje ben ik zeker niet vergeten, maar de afgelopen periode voelde ik eenvoudigweg heel weinig opborrelen om over te schrijven. Er ligt een aantal concepten en wellicht dat ik daar binnenkort eens wat mee doe. Maar voor nu een korte update, gewoon over mij. Op z’n tijd vind ik dat dat wel mag, hoewel mijn principe is dat ik in de eerste plaats niet (helemaal) óver of vóór mezelf schrijf.
Sinds november gaat onze jongste zoon ook naar school. Waar ik van veel ouders hoorde dat het even slikken was met het loslaten van hun kinderen, heb ik ernaartoe geleefd met een soort van hunkering. Onze jongste is een beetje een kleine stalker, een hele lieve, en een hele grappige, maar desalniettemin, hij is altijd heel dicht in de buurt. En als dat even niet zo is dan moet je je afvragen waar hij mee bezig is.
Als baby kon ik hem al niet in de box leggen zonder dat hij compleet los ging. Hij heeft ontzettend veel gehuild en ik heb met grote regelmaat met een kind in mijn armen gezeten dat zich overstrekte en ontroostbaar was. Ik wist me soms geen raad. Ik denk achteraf dat er echt iets moet zijn geweest dat niet helemaal klopte, maar het is altijd wel steeds ietsjes beter gegaan en daar hield ik me aan vast.
En nu, vier jaar later, naar school. En ik, ik heb opeens een donderdag en een vrijdag waarop ik daadwerkelijk ‘vrij’ ben. Ik stap om half negen de deur binnen van het wegbrengen, neem een kopje koffie of thee, neem tijd voor gebed, maak muziek, stel setlists op voor kerkdiensten, soms doe ik wat werk, soms ook gewoon even helemaal niks, en ik kijk af en toe terloops naar de klok. Hoelang nog tot ik het stel weer op moet gaan halen?
Het is goed nu. Ik sta niet meer bezweet en oververmoeid bij school omdat ik strijd heb moeten leveren met een krijsend kind, ik heb geen wallen meer onder mijn ogen (slapeloze nachten is verleden tijd), en ik heb geen stress omdat ik bijvoorbeeld nog niet eens een vaatwasser heb kunnen inruimen. Mijn kinderen vliegen blij in mijn armen en als we thuis zijn heb ik tijd en energie voor ze. Het is dan weer gewoon genieten van elkaar. Ik geloof dat dit de moeder is die ik wilde zijn. Want weet je, als je steeds op je toppen moet functioneren, dan is het vrij lastig om jezelf nog leuk te vinden. Ik heb heel lang in de overlevingsstand gestaan. En nu ik eindelijk weer meer rust en tijd heb, merk ik het enorm grote verschil!
Bloggen heb ik ondanks alles altijd graag gedaan. Het is gewoon heerlijk om te schrijven over het leven en daarmee soms anderen te kunnen bemoedigen of herkenning te bieden. Bovendien hoef ik mijn blogs nu in ieder geval niet meer in 135 etappes te schrijven, ik kan ononderbroken schrijven als ik dat wil. Mijn andere blog, kerkenzo is vooralsnog voor érbij. Maar als ik dan in mijn statistieken zie dat daar regelmatig bezoekers zijn terwijl ik heel weinig publiceer, vraag ik me wel eens af of ik daar nog iets mee moet, kan, of wil. Maar goed, alles op z’n tijd. Voor nu voelt het goed om weer een bericht te kunnen publiceren. Op naar de volgende!
Wat fijn! God gunt ons ook die rust. En iedereen met oudere kinderen hoor ik dat de eerste jaren tropenjaren zijn (met een kleine peuter zit ik daar nog middenin 😉). En geniet ik van de 2x 2,5 uur peuterspeelzaal ochtendjes, oh zo fijn!
Ja, God gunt ons echt die rust. En ik hoor inderdaad hetzelfde van andere ouders als jij! Geniet maar van die ochtendjes, ze zijn wel verdiend.
Herkenbaar. Hier maar 1 peuter, maar wel een die ook ‘plakt’ en het liefst de hele dag alles samen doet. Ik kan enorm van hem genieten, maar zie ook echt uit naar het moment dat hij naar school gaat..