Een bijzondere titel, vooral omdat hij begint met: ‘Hoe ik zou moeten zijn’. Hoezo, hoe ik zou moeten zijn?
Misschien herken je het een beetje? Dat je zo een soort van lijstje hebt met eisen of regels waar je aan wilt voldoen om ‘een goed mens’ te zijn? Tot op zekere hoogte niks mis mee overigens. Bijvoorbeeld als het gaat over fatsoensnormen en dergelijke. Maar waar eindigen de gebruikelijke fatsoensnormen en waar begint de enorme lijst die je jezelf oplegt om maar te voldoen aan dat ideaalplaatje.
Een klein voorbeeldje van één van de eisen die ik bijna ongemerkt aan mezelf heb gesteld is dat ik me geen zorgen mag maken, dat vind ik kennelijk. Een prachtig streven uiteraard, maar het is én andersom (richt je op het wél, en niet op het niet), en wat als ik me toch zorgen maak? Ja, dan verwijt ik dat mezelf, en maak ik me daar weer zorgen over, en dan krijg ik hoofdpijn en geef ik mezelf op m’n kop dat ik zo moeilijk doe en vervolgens zit ik in een dip, want ik scoor onvoldoende op mijn eigen lijstje. Diepe diepe zucht.
Maar ben ik de enige? Waarschijnlijk zou ik dit niet durven vertellen als ik dat geloofde. Maar ieder kan zo zijn eigen lijstje hebben. En wat zou er allemaal op lijstjes van mensen kunnen staan? Waarop scoor je jezelf?
– Ik mag niet mopperen.
– Ik mag niet vergeten om iemand te feliciteren.
– Ik mag mijn geduld niet verliezen.
– Ik mag niet te veel op de bank zitten.
– Ik moet mijn huis perfect op orde hebben.
– Ik mag niet te veel snoepen.
– Ik mag niet toegeven aan mijn gevoel als het even niet gaat.
– Ik moet al mijn contacten trouw onderhouden.
De balans slaat in mijn beleving nog wel eens door naar de verkeerde kant. Ik ben niet precies zoals ik zou willen zijn. En hoe kan het eigenlijk ook anders, ik ben een mens. De ene keer verlies ik (soort van) mijn geduld met mijn twee jongens, en de andere keer ben ik iemand vergeten op tijd een mail te sturen. Soms blijf ik maar door tobben over iets, en soms neem ik het mezelf al kwalijk als ik een beetje depri ben van de hormonen eens in de maand, ik kan toch best de baas zijn over mijn gevoel…
Gelukkig ben ik lang niet altijd zo bezig hoor. Het is af en toe dat ik me realiseer dat ik bezig ben met hoe ik van mezelf zou moeten zijn. En zodra ik me dat realiseer, bedenk ik me dat ik hier eigenlijk vrij van wil zijn. En dan bedenk ik me dat ik er ook vrij van kán zijn. Ik kan en mag gewoon mezelf zijn, ben ik de enige onvolmaakte persoon in de wereld? Ben ik de enige die het niet allemaal perfect op een rijtje heeft? Welnee! En zodra ik dat meer van mezelf accepteer, merk ik dat ik het ook makkelijker van anderen accepteer. Win-win zou ik zeggen.
Oef ja! Hoe waar! Ik heb ook een heleboel moeters in mijn hoofd. En kan me ook flink opwinden of zorgen maken als anderen anders doen dan hoe ik vind wat moet. Goed om te blijven realiseren en tegelijk best ingewikkeld om het los te laten!
Niks zo moeilijk als loslaten… maar het is gelukkig wel mogelijk!
Vond vroeger dat ik toch echt wat minder emotioneel moest zijn… Een onhaalbaar doel voor een hooggevoelig persoon. Wat mij heeft geholpen is dat alles er mag zijn. Dus ook de minder prettige emoties. En als het er mag zijn, blijven deze veel minder lang hangen dan wanneer ik doe alsof het niet mag zijn. Ook win-win 😉
Dat is enorm herkenbaar! Heb alleen ook daarnaast het gevoel dat mijn omgeving die eisen aan me stelt. Ik zou denk een heel ander persoon zijn als we als gezin op een onbewoond eiland zouden leven.
Het is tegenwoordig niet vanzelfsprekend dat mensen gewoon helemaal zichzelf kunnen en durven zijn vanwege de omgeving. Toch wens ik iedereen die vrijheid toe, zeker ook jou! Dankjewel voor je reactie.