Gelukkiger van kinderen?

Kindjes…..Sinds ik in blogland ben komen kijken, zie ik talloze blogs langskomen die gaan over het wel en wee van het hebben van kinderen. Is het zwaar? Is het moeilijk? Gewoon genieten? Wat is het nu eigenlijk? De artikelen die ik lees lopen uiteen van een grappig verhaal over vanillevla tot de titel ‘Waarom je van kinderen niet gelukkiger wordt’. Deze laatste, met name de titel, heeft mij van de week best laten nadenken.  Eén ding staat vast. Kinderen houden je bezig. Understatement?

Tijmen en ik hebben genoten van onze tijd samen, die overigens langer duurde dan we wensten. We hebben heel veel stedentrips gemaakt, gingen uit eten als we daar zin in hadden, boodschappen deden we gezellig samen en we genoten van onze vrijheid. Want die vrijheid lever je inderdaad in zodra je kinderen krijgt. Vrijheid om te kunnen gaan en staan waar en wanneer je maar wilt, vrijheid om uit te slapen, vrijheid om door te slapen, vrijheid om ongestoord te eten en te drinken, vrijheid om je blogpost te tikken, zonder dat je tussendoor moet voorkomen dat de kat wordt geplet, of dat er een peuter van je ikea-kastje klettert……

Je bent regelmatig dan wel vermoeid of gefrustreerd.Van de week nog sleepte ik mijn hard-huilende 3-jarige peuter door het park richting huis. Die had even iets anders in gedachten dan zijn moeder. En toen ik afgelopen week naar mijn pyamabroek stond te kijken die droop van de Brinta, had ik even heel veel medelijden met mezelf. ‘Ik doe zo mijn best en dan gooit ie de Brinta over me heen!’ Ja, op een groot inlevingsvermogen hoef je niet te rekenen als ze nog maar net hun eigen ikje aan het ontdekken zijn. ‘Nee!’ Geweldige fase is het toch.

Niemand zal tegen mij kunnen zeggen dat ik geen reden heb (gehad) om te klagen over het leven met de kinderen. Ik heb het flink voor mijn kiezen gehad en ik kan niet ontkennen dat het zwaar was en soms nog best wel eens is. Mijn lichaam is nog altijd verzwakt en herstel is lastig als je toch je kinderen datgene wilt geven waar ze behoefte aan hebben. Maar….En dan denk ik terug aan het moment in de studeerkamer, toen ik in gebed en tranen mijn hart uitstortte over de zwangerschap die maar uitbleef. Alles wat ik heb doorstaan vanwege de kinderen weegt nog altijd niet op tegen het intense verdriet van ongewenst kinderloos zijn.

Misschien is het de individualistische maatschappij die ons ouders steeds meer in de weg gaat zitten. Heel veel ik, ik, en ik. Zijn we psychisch niet fit? Er is altijd een therapie of sessie. Zelfontplooiing, yeah! Zit jij lekker in je vel, zo niet? Probeer mindfulness, yoga, of ga eens praten met een coach (of start een blog ;-P). Niet om alles af te kraken hoor, want ik heb nu ook een psychologiediploma, maar meer om aan te geven hoeveel we op onszelf gericht kunnen raken in deze maatschappij.

Het stuk van collegablogter Josan is zeker reëel en beschrijft waarom een mens niet per direct gelukkiger zou worden als hij kinderen heeft. Kinderen zijn geen recept voor geluk en kinderen krijgen en mogen opvoeden is niet vrijblijvend of eenvoudig. Misschien is het de manier waarop mensen in het leven staan. Hoe dankbaar kun je zijn? Hoe groot is je veerkracht? Wat heb jij geleerd van huis uit? Hoe ik-gericht ben je? Kun je loslaten? Ben je flexibel? Hoe dan ook, er zijn onderzoeken naar gedaan die ik hier niet nader uitlicht, dus je kunt je er verder in verdiepen als je wilt.

En ik? ben ik gelukkiger geworden van onze kinderen? Ja, want ik heb iets gekregen waar ik zo naar verlangde en ieder mooi momentje (ook in zware tijden) kan mij overspoelen met golven van vreugde en liefde. Maar misschien, heel misschien, moeten we ons helemaal niet bezighouden met deze vraag en gewoon leven. Dankbaar voor hetgeen ons gegeven is. Geluk is niet zo heel erg ingewikkeld, geluk is dankbaar zijn, geluk is leven met je ogen open, geluk is liefde, en nog heel veel meer.