‘Lastig om je werk te doen als je een klas moet draaien!’ Ik hoor het mezelf zeggen… Ergens gaat er hier wellicht iets niet helemaal goed. Maar de waarheid is dat ik niet weet wanneer ik al mijn administratieve taken moet uitvoeren. Het liefst zou ik even geen klas hoeven draaien zodat ik alles af kon vinken en de lessen goed voor kon gaan bereiden, maar ja… De vakantie is voorbij, dat is één ding wat zeker is.
In en om onderwijsland wordt er al geruime tijd aandacht besteed aan de werkdruk van leraren. Die is best behoorlijk. Ik denk dat het per onderwijsvorm ook nog wel uitmaakt en daarnaast kunnen scholen zelf ook best keuzes maken die ervoor zorgen dat het personeel minder werkdruk ervaart. Wij maken een ontwikkelingsslag en dat kost de nodige tijd en energie. Als het goed is wordt het allemaal beter. Maar voor nu dus nog even niet.
Voor leraren zijn er talloze workshops, cursussen en studiemomenten die je leren om te gaan met werkdruk. Je krijgt allerlei tips die reuze goed zijn. Lijstjes maken, nee leren zeggen, prioriteiten stellen, en noem maar op. Heel fijn. Maar ik red het dus niet met mijn lijstje aan het begin van dit leerjaar. Het is te lang. En mijn tijd is te beperkt. Adem in, adem uit. Mijn lessen draai ik op ervaring, en waar ik ooit gelikte plannen maakte, ben ik nu blij dat er überhaupt plannen liggen. Ik worstel me door het registratiesysteem met stappenplannetjes en ik ben trots en opgelucht als ik weer iets voor elkaar heb. Je moet weten dat ik niet de meest onhandige ben op dit gebied, maar het valt ook mij niet mee.
Ik kwam aan het begin van dit schooljaar al vrij snel tot de conclusie dat er meer werk dan tijd was. Daarnaast kwam ik ook tot de conclusie dat ik eigenlijk geen zin had om in de stress te schieten en de frustratie hierover hoogtij te laten vieren. Dus ben ik begonnen met kiezen. Kiezen voor wat het belangrijkste is. De leerlingen? Ja, de leerlingen. De dagplanning en de contacten met ouders. Lijstjes zijn mijn grote vriend, maar het zijn nu prioriteitenlijstjes. De belangrijkste dingen doe ik, en ik zoek naar een zo effectief mogelijke tijdsbesteding. 
Maar het zou zomaar zo kunnen zijn dat ik niet alles (op tijd) af heb. En wat ik nu doe? Ik besluit te doen wat ik kan, in de uren die ik betaald krijg. Mijn duo-partner werkt ook keihard, maar ook zij beseft dat het op een gegeven moment wel een keertje klaar is met de drukte. We doen wat we kunnen, doen ons uiterste best. Maar die grens wordt bewaakt. En als is het niet door ons, dan wel door onze partners.
Maar het moet af, het moet goed, het moet het moet het moet…Eigenlijk, nee… Wat is er nu het ergste wat er kan gebeuren? De school stort niet in. Tja, het ergste wat er kan gebeuren is dat ik met een burn-out op de bank zit. Nou, daar bedank ik dus hartelijk voor en mijn baas waarschijnlijk ook. Mijn leerlingen komen met plezier naar school en de lessen worden gegeven. Ja, ik wou dat ik meer tijd voor kwaliteit had, maar ze leren en ze genieten. Ik besef, dit is een werkpiek, een behoorlijke, maar het is maar een piek, gelukkig maar. Straks, als alles staat, dan is het even rustig. Tot we gaan evalueren.
Heftig. Ik ben zelf door burnout en een heleboel zoekwerk over gestapt van leerkracht naar onderwijsassistent. Maar vind het nog steeds moeilijk om aan te zien hoeveel er van leerkrachten wordt gevraagd. Sterkte. Hoop dat je nog kunt genieten!!
Dankjewel, ik begrijp jouw keuze zeker wel. Ik kan nog genieten, het is een geweldige doelgroep en ik ben niet van plan mijn vreugde in te leveren, omdat het te druk is. Maar grenzen zijn er zeker.