Ik bemerkte opeens een sterke emotie bij mezelf toen ik haar zag. Ik herkende haar meteen, ook vanaf de andere kant van de grote hal. De emotie die ik voelde verraste mij. Het was namelijk verdriet. Verdriet om iets wat nodeloos is gebroken door mensenhanden. Twintig jaar geleden. Lees verder
Ben ik labiel? Vliegen mijn emoties alle kanten op? En is dat dan erg? Lees verder
Misschien wil ik toch dat toverstokje waar ik een jaar geleden over schreef. Ik keek van de week in de ogen van mensen en wat ik zag was verdriet. De tranen brandden achter hun ogen. Lees verder
Hoe prachtig om twee zonen te mogen ontvangen na jaren van vruchteloosheid. Hoe heerlijk om dit te mogen vieren en er met volle teugen van te mogen genieten. Hoewel ik op een gegeven moment zeker wist dat het goed zou komen, had ik geen flauw idee op welke manier. Ik wist, God is te vertrouwen, maar of hij onze kinderwens in vervulling zou laten gaan was voor mij niet bekend. Lees verder
