‘Mevrouw, ik moet echt even zeggen dat ik vind dat u onverantwoord bezig bent’. Aldus de conductrice van de trein waar ik net was ingestapt. Sinds kort heb ik een nieuwe fiets die speciaal uitgerust is om je kinderen zo goed en veilig mogelijk te vervoeren. Ik ben er erg blij mee, stevige en degelijke standaard, stuurslot, stevig frame, dikke banden en natuurlijk ook twee degelijke fietsstoeltjes. En omdat ik mijn mogelijkheden graag onderzoek besloot ik met de trein bij mijn ouders langs te gaan. Ik had bewust een rustig moment uitgezocht zodat ik tijd en ruimte had om het allemaal goed te kunnen doen. De heenweg was dan ook vlekkeloos, rustig en mijns inziens veilig verlopen. Maar kort nadat ik was ingestapt voor de terugweg, had ik nog wat moeilijkheden met het draaien van de fiets en tegen de tijd dat hij enigszins stond zoals het mij goed leek, begon de trein te rijden. Met twee kinderen nog in de zitjes en mijn dilemma over wat ik nu het beste kon doen, zag ik vanuit mijn ooghoek dat er iemand naar mij toekwam. ‘Fijn’, dacht ik, ‘iemand die mij komt vragen of het allemaal lukt en of ik nog wat hulp kan gebruiken’. Iets waar je aan went als je als moeder regelmatig op pad bent met je kids.
Maar in plaats daarvan moest ik een verwijt incasseren dat ik onverantwoord bezig zou zijn. Voor een moeder die daar al behoorlijk gevoelig voor is, was dat even slikken. Toch hoopte ik nog op wat meedenken en hulp dus ik vroeg haar wat er precies onveilig was aan de situatie. Ze zei dat het te maken had met wat er zou gebeuren als de trein onverwachts een noodstop moest maken. Daar kon ik inkomen en ik vertelde dat ik de kinderen er uit had willen halen, maar dat ik dat nu in een rijdende trein niet zo goed meer durfde. Lang verhaal kort, ze herhaalde nogmaals haar boodschap, vond dat ik überhaupt de trein niet in had moeten gaan en ging weer zitten. Mij achterlatend in dezelfde situatie, maar nu met een gevoel van falen. Met enige moeite wees ik Brent op de auto’s op de weg die hij zo leuk vindt om te zien, maar hij wees naar de bankjes en zei ‘zit’. Ruben vond het helemaal geweldig in zijn voorzitje en ging helemaal los. En ik kon niet wachten tot we in Gorinchem waren en het hele gebeuren achter me kon laten. Van pure ellende vergat ik natuurlijk om uit te checken waardoor ik even later weer rechtsomkeert moest maken.
Nu zal de één dit soort dingen makkelijker van zich af laten glijden dan de ander en eens in de zoveel tijd gebeurt zo iets gewoon. Andersom zien we ook allemaal wel eens dingen van een ander die wij anders zouden doen en soms maken we de ander al dan niet achter zijn rug om verwijten. Ik kreeg het verwijt onverantwoord bezig te zijn, maar alles waar ik op dat moment behoefte aan had was een beetje hulp en meedenken. Mocht ik in het vervolg een dergelijke situatie bij een ander signaleren dan hoop ik dat ik zo vriendelijk ben om op een goede en gelijkwaardige manier mijn hulp aan te bieden en wens ik dat die persoon zich niet zo beroerd voelt als ik toen ik uit die trein stapte. Ik zal de conductrice niet te zwaar vallen, ze is net zo goed mens als ik en bovendien denk dat ik dat ik hoe dan ook iets geleerd heb.
Of ik een volgende keer weer op deze manier ga reizen met mijn kids? Alleen als het niet anders kan…….