Tranen van emotie

Ben ik labiel? Vliegen mijn emoties alle kanten op? En is dat dan erg?

Vorige week vulde ik een tag in waar gevraagd werd of je snel geëmotioneerd bent. Tja… Niet zo heel snel, maar eigenlijk ook weer wel. Ik huil snel. Toch wel. Maar niet zo zeer in het bijzijn van anderen, hoewel ik niet bang ben om tranen te laten zien. Vroeger vond ik dat dat niet kon, maar ondertussen heb ik geleerd dat er niks mis mee is als anderen kunnen zien hoe je je voelt. De man die volschiet omdat zijn moeder heeft geleden voor ze stierf, ik sta met hem op de gang als hij het vertelt en ik houd het niet droog. Ik voel het. Ook op dit moment van schrijven.

Vorige week mocht ik meezingen op een bruiloft. Voor ik naar het podium liep, sprak ik kort de vader van de bruid. Hij mocht zijn dochter straks weggeven. Stralend van oor tot oor liet hij me weten hoe geweldig de dag was. Hij vertelde dat hij twee zakdoekjes in zijn zak had voor wanneer het moment daar was. Wie weet was het niet nodig. Zou hij het droog houden, maar ja, je kon maar voorbereid zijn.
Weet je, dit soort emotie gaat diep. Liefde, liefde tussen mensen. Dat is wat bindt en daarvan komt ook de pijn die we soms voelen als we geconfronteerd worden met de gebrokenheid in dit bestaan.

Maar in het midden van de week met al het drama van het gebeuren in Manchester, stonden daar twee mensen op het podium die de liefde vierden. Liefde voor elkaar. En zodra de bruid volschoot bij haar eerste zin van haar trouwbelofte, moest ik mezelf dwingen niet van mijn plek te komen. Het was de bruidegom die vol liefde haar hand pakte. Met een trilling in haar stem kwamen de woorden die ze zo zorgvuldig had overwogen en opgeschreven. Recht vanuit het hart. Liefde, geluk, emotie. Even was ik alle ervaren ellende van die week vergeten. Ik ging op in het moment, ik voelde mee met het geluk van deze twee dankbare jonge mensen. Het was een fantastisch emotioneel lichtpuntje in de week.

Emoties dus. Ik voel ze, en ik geniet van de prachtig mooie dingen in het leven. En ja, daar kan ik ook van volschieten. Zoals die bruiloft, maar ook toen ik ooit in het wild een leeuwin zag in Afrika, ik noem maar wat. Diep onder de indruk pinkte ik een traantje weg. En natuurlijk ook dichter bij huis. Die twee jongens van ons. Ze zijn er, en soms zie ik mezelf nog in tranen op de vloer van de toenmalige studeerkamer, mezelf afvragen of ik ooit moeder zou worden. Diezelfde kamer is nu de plek waar regelmatig twee opgetogen jongetjes rondspringen. Tranen van geluk en dankbaarheid kunnen bij mij steeds opnieuw blijven stromen. Alsmede de tranen voor degenen die ik dit ook zo had toegewenst. En kijk, daar zijn ze weer…

Emotie is leven. Durven voelen is leven. De pijn, maar ook het geluk. Leven met elkaar, voelen met elkaar. Houden van elkaar. En van daaruit, er zijn voor elkaar. In troost, in gebed, in ieder klein of groot gebaar.

Veel zegen en mooie emotionele momenten toegewenst in deze week!