FLATS! Daar gaat de groene John Deere loopfiets van Ruben. Midden op het fietspad. Meneer is boos, moe en gefrustreerd. Net uit school opgehaald. Het is vrijdagmiddag, en hij heeft duidelijk wat moeite met het omschakelen naar een andere situatie. De juf heeft ballonnen uitgedeeld en dat is voor Ruben een extra ‘puzzelstukje’. Want hoe of wat wil je met een ballon als je met de loopfiets naar huis moet? Ik had al wel een oplossing, maar Ruben stond erop: De ballon moest en zou hij zelf vasthouden, bovendien mocht er ook absoluut geen druppeltje water op de ballon komen. Erg lastig zo met dat natte weer. En zie daar, een recept voor het zo goed als onvermijdelijke.
Succes!
20 meter na het ophalen van school smijt hij dus zijn loopfiets met volle kracht op de grond. Hij stormt woest naar de stenen trap en gaat daar onbeweeglijk zitten mokken. Een andere moeder fietst langs en wenst me in de gauwigheid nog even succes. Uit haar toon is duidelijk op te maken dat ze weet waar ik mee te maken heb. Ik zie ondertussen een donkere lucht dichterbij komen en bedenk mezelf gefrustreerd dat we door dit gedoe misschien net een regenbui mee zouden kunnen pakken. Dat is op dit moment geen helpende gedachte overigens. Brent staat op zijn fiets bij me te wachten en wil graag naar huis. Ik ook. En Ruben uiteindelijk ook, maar hij wil niet meer op zijn loopfiets en stagneert.
Op zulke momenten…Er gaat van alles door me heen in de trant van ‘doe normaal’, ‘straks zitten we in de regen’, ‘geef gewoon die ballon en zeur niet’, ‘waar zit de schakelaar voor meegaand gedrag’ en ga zo maar door. Hoe vermoeider ik zelf ben, hoe moelijker ik het vind om me in te leven in de (voor mij meestal niet zulke begrijpelijke) problemen van mijn kind. Tegen al mijn basale ingevingen in, keek ik naar mijn dwarse mannetje en lukt het me om even goed contact met hem te maken in plaats van een tirade van woede en ergernis af te steken. Het kost wat moeite, maar uiteindelijk houdt Brent zijn ballon vast en stapt Ruben weer op zijn loopfiets. Pfieuw. Tien minuten later zijn we thuis. En nog droog ook. Onderweg heb ik nog wel even de ballon overgenomen van Brent en dat was dat. Thuis. Tijd voor weekend.
Van die dingen
De geschetste situatie is niet de eerste van dit soort dingen die ik tegenkom, maar dat kon je vast al wel invullen. Met die twee jongetjes van 5 en 6,5, kom ik met regelmaat situaties tegen waar ik helemaal geen zin in heb. Soms is het op tijd vertrekken van huis een waar drama, zelfs als je van te voren alles zo hebt georganiseerd dat er niks fout kan gaan. Nou, neem maar van mij aan, je kunt het van te voren niet bedenken!
Gisteren nog stond ik in de badkamer inwendig tot 10 te tellen toen Brent had bedacht dat 100 andere dingen meer prioriteit hadden dan het aantrekken van zijn pyama en het poetsen van zijn tanden. Vanuit het oogpunt van een kind wellicht te begrijpen, maar ik heb ook een eigen oogpunt… Ik sprak mezelf moed in met de woorden: ‘Over een uurtje liggen ze, dan kun je iets voor jezelf doen’. Even voor de duidelijkheid, dit denk ik niet altijd!
Aan de andere kant…
En terwijl ik mezelf min of meer op stond te vreten in die badkamer, dacht ik aan een vriendin van mij die dit soort problemen niet heeft. En ook nooit zal hebben. En aan hoe veel ze er voor over zou hebben om te hebben wat ik heb. Kinderen. Want ik denk dat geen frustratie, probleem, ergernis of vermoeidheid met betrekking tot je kinderen op kan wegen tegen het intense en diepe verdriet van het ongewenst kinderloos blijven.
Het opvoeden van kinderen stelt je voor de nodige uitdagingen. Je moet jezelf soms met grote regelmaat wegcijferen. En met name als ik moe ben en/of iets mankeer dan heb ik het echt even pittig, maar tegelijkertijd herinner ik mezelf er bewust aan hoe het ook anders had kunnen zijn. Ik geef mezelf toestemming om te voelen wat ik voel, maar ik voorkom dat het onder mijn huid gaat zitten. Mijn kinderen zijn een wonder, ze zijn waardevol en ze zijn kostbaar. En dat zal ik nooit en te nimmer uit het oog verliezen!
Lees ook:
Wat niet is (en wel had moeten zijn)
Hij is goed
Ergernis vanwege bepaald gedrag lijkt me heel normaal. Ik schreef er laatst over in mijn Blog ‘Kinderen hebben is ook niet alles’ waarin ik hetzelfde perspectief gebruik als jij, alleen andersom. Mooi om jouw kant van het verhaal te lezen.
Hoi Anne, inderdaad, nu je het zegt, ik had jouw blog gelezen. Grappig dat we het dan ieder vanuit onze eigen invlashoek kunnen schrijven en dat het allebei toch hetzelfde perspectief is😊
Thanks! Dit had ik even nodig na een lastige middag hier thuis. Met een gefrustreerd, moe en boos jongetje en mijn eigen korte lontje is het zo snel ‘vuurwerk’! Fijn om herkenning te vinden en ook dat je het relativeert!
Fijn dat je er dan even wat aan hebt en dankjewel voor je reactie!