Een aantal weken geleden kwam ik een oud dagboek van mezelf tegen. Ik zag het ergens tussen de fotoboeken en leesboeken staan. Het was een dagboek waar ik iets meer dan 10 jaar over heb gedaan om het van kaft tot kaft vol te schrijven. Natuurlijk ging ik met de nodige belangstelling bladeren en lezen, maar…
De herinneringen zijn vervaagd, maar ik weet het natuurlijk nog wel. Althans voor het grootste deel. Ik zal je één ding zeggen, het was heel melancholisch en op sommige stukken ronduit deprimerend. Mijn karakter is best wel vrolijk, maar kennelijk is het minder vrolijke stukje van mij in een boek beland doordat ik me met mijn balpennetje volledig heb uitgeleefd op al mijn emoties en de dagelijkse drama’s van het leven. Oké, niet bagatelliseren, sommige dingen waren ook gewoon niet leuk, maar toch. Wat een geploeter…
De week daarna dacht ik na over mijn vondst en het gevoel dat mijn eigen gemijmer me had gegeven. Ik begon me af te vragen wat de waarde zou zijn van het bewaren van zo’n dagboek. En nu niet schrikken hoor, maar ik dacht, stel dat ik er opeens niet meer ben, wat dan met al die verhalen en zo? Een bestseller zou er echt niet in zitten. En opeens had ik heel veel zin om er een figuurlijke punt achter te zetten. En daar gingen de blaadjes. Het dagboek was niet meer. En het voelde goed man! Ik heb de blaadjes persoonlijk handmatig versnipperd en met een mooie plof belandde het geheel uiteindelijk in de oud-papier container op de hoek. Klaar. Weg. Einde. Heerlijk!
Dit verhaal is natuurlijk niet bedoeld om iedereen op te roepen zijn of haar oude dagboeken te verscheuren, niet zo maar doen hoor. Ik heb het dagboek uit mijn kindertijd nog steeds en dat is echt heel vermakelijk om te lezen, ook niet bestsellerwaardig overigens, dat je dat even weet.
Maar soms is het gewoon niet nodig om je dingen steeds opnieuw te blijven herinneren. Je kunt je soms om blijven wentelen in het verleden en het daarbij behorende gevoel oproepen, maar ja…. Ik kijk af en toe terug naar hoe is was en wat ik deed en dan kan ik me zelfs een beetje schamen. ‘Ik had beter’, ‘was ik maar’, en ‘wat als’. Maar niemand is daarmee geholpen, het kost alleen maar bakken energie om er mee bezig te blijven en het steeds opnieuw te herbeleven.
Soms is het simpelweg gestopt met regenen en heeft er zich een ander seizoen aangediend. Merk dat vooral op en blijf je niet vastklampen aan je paraplu. Als je vrij wilt zijn, dan mag je echt loslaten. God zorgt voor je. Wat er ook is gebeurd en wat er ook komen gaat. En wat betreft het geploeter, het leven lijkt soms wel een grote bak met modder, maar Bijbels gezien zou het niet zo moeten zijn…
Lees in Jesaja 40:31: Maar wie op de Heer vertrouwen zullen nieuwe kracht krijgen, ze zullen lopen, maar niet moe worden. Ze zullen verder gaan, maar niet uitgeput raken.
Ik denk dat het in deze tekst wel uitmaakt met welke dingen je je bezig houdt. Eigen kracht zal altijd te kort schieten en als je dan ook nog eens je eigen dingen blijft doen zonder op je Schepper te letten, dan is het inderdaad een bak met modder waar je doorheen ploegt. In de tekst van Jesaja 40 zit een groot geheimenis verborgen. En het is prachtig! Dus zet em op. Ogen omhoog en handen open. Wat je ook hebt doorgemaakt en waar je ook doorheen gaat. Hij is te vertrouwen, 100% !