Deze week wil ik graag het verhaal van één van mijn collega’s delen op mijn blog. Zij deelde haar verhaal enkele weken geleden met het personeel van onze school en het is een verhaal van bevestiging en bemoediging. Het sprak mij enorm aan en dus vroeg ik haar gelijk of ik haar toestemming had om het te mogen delen op mijn blog en dat mocht!
Corine hoopt aankomend voorjaar met haar man en hun oudste dochter naar Oeganda af te reizen. Hoogtepunt van deze reis is het ontmoeten van hun sponsorkinderen van Compassion, maar ze zullen ook diverse projecten van Compassion bezoeken om mensen te bemoedigen en naar hun verhaal te luisteren. Een ander aspect van de reis is het helpen met de bouw van twee klaslokalen bij één van de projecten. Compassion is een organisatie die zich inzet voor kansarme kinderen in heel de wereld. Ze doen bijzonder goed werk in verschillende delen van de wereld.
Hoe het begon
Deze reis is, voor ons, op een heel bijzondere manier tot stand gekomen. Normaal gesproken zou deze reis voor ons (die we wel ooit wilde maken, met z’n tweeën dan) normaal financieel niet mogelijk zijn.
Ik zag deze reis in een mail langs komen, en dacht gelijk gaaf , dit wil ik doen met mijn man.
Het bleef heel de dag in mijn hoofd hangen, maar mijn man wuifde het ’s avonds weg, veel te duur, onvoldoende vrije dagen, enzovoorts. Maar na nóg een mail van Compassion te hebben gehad, werd mijn gevoel dat we moesten gaan zo sterk, dat ik dit in mijn stille tijd bij God heb gebracht, was dit iets wat God wilde of wilde ik het zelf zo graag? En eigenlijk heb ik op een beetje Gideon-achtige manier, God gevraagd, wat hier toch mee te doen. Ik vroeg of God wilde voorzien als dit ook zijn wil was. Dit deelde ik niet met mijn man, omdat hij het eigenlijk niets vond.
Geld voor de reis
Het weekend daarop kwamen zijn ouders op visite, en bij het weggaan, gaven ze ons nog een “extraatje” . Zij hebben hun huis en zaak verkocht, en wilde de kinderen en kleinkinderen hiervan ook wat geven. Voor mijn man en de kids een leuke verrassing, maar voor mij ook een schok, met een snik. Want in de envelop voor ons, zat precies het geld wat nodig was voor de reis naar Oeganda. Een gebedsverhoring !
Toen ik dit schoorvoetend vertelde was mijn man nog niet direct enthousiast. Er was ook geld nodig voor een nieuwe auto volgend jaar. Dus zette ik het even aan de kant in mijn hoofd. Ik moest vertrouwen dat God dan ook wel kon zorgen dat mijn man ook wilde gaan.
Wie gaat er?
Een week of vier later bij een openluchtdienst van de gereformeerde kerk, werd mijn man geraakt door wat hij tijdens de preek hoorde: ‘Wij twijfelen vaak aan God. Maar we moeten Hem juist vertrouwen. Wie zijn wij om aan God te twijfelen’. Woorden van ongeveer die strekking raakten Theo. Hij besefte dat als God wilde dat we zouden gaan, dat hij geen nee wilde zeggen.
Dus met gemengde gevoelens vertelde mijn man mij dat we toch de reis maar door moesten zetten. En toen kreeg ik opeens sterk op mijn hart om ook onze oudste dochter mee te nemen. (Onze oudste dochter is stevig aan het puberen en het valt niet altijd mee voor ons) Maar op deze manier zouden we positief samen plannen kunnen maken en haar ook onverdeelde aandacht geven, samen iets leuk gaan doen. Dat was opnieuw even slikken voor mijn man, maar met de boodschap nog vers in het geheugen, hebben we God laten zijn werk laten doen.
En ondanks dat deze reis, dwars door de praktijkexamens van onze oudste dochter heengaat, was, en is, de school zeer enthousiast, en mag ze mee. Al de praktische leeuwen en beren, die we zagen, werden teniet gedaan, zo soepel verliep alles.
Sponsorkindjes
Ook onze jongste dochter (die erg aan ons hecht, en straks een poosje zonder ons blijft) verraste ons door zeer enthousiast in te stemmen met deze reis. Twee jaar geleden ben ik bij de bruiloft van mijn nichtje (In Oeganda) geweest. Dit vond onze jongste dochter echt vreselijk. Zo lang zonder moeder, en wat er al niet kon gebeuren. Nu een totaal ander meisje. Zij vond dat we MOESTEN gaan, om zo onze sponsor kindjes (beide 6 jaar oud) te laten zien dat we er echt zijn, en van ze houden.
Vervolgens kwamen er nog een paar brieven van onze sponserkindjes. Het kindje waar we het langst mee schrijven (Blessing Yeko) gaf in een brief een paar bijzondere wensen aan. Twee maanden voordat we überhaupt wisten van een Oeganda reis, heeft zij drie wensen op papier gezet.
1 Ze wil nog een keer in een echte auto rijden.
2 Zij wil nog een keer naar een echte stad (Kampala bijvoorbeeld).
Nu wordt ze voor de ontmoeting met ons, opgehaald met een auto, om, samen met een familielid, naar Kampala te worden gebracht.
3 Ze hoopt ooit nog eens haar sponsorgezin te ontmoeten…..
Bijzonder verhaal voor ons dat God laat zien wat Hij voor je in petto heeft als je Hem vertrouwd en je leven wilt laten leiden door Hem. Dat wij dit verhaal als bemoediging kunnen vertellen aan anderen, zodat Hij alle eer krijgt. Hij werkt ook verder want onze oudste dochter gaat dit verhaal ook aan de jeugd in onze kerk vertellen, om zo geld te vragen bij de collecte tijdens het jeugdweekend van de kerk. Ze denkt na over het geloof, en vindt dit allemaal ook heel bijzonder.
____________________________________________________________________________________________
Corine, super bedankt dat ik dit verhaal mocht delen op mijn blog. Ik hoop dat het velen tot zegen en bemoediging mag zijn!
Deborah
–> Corine en haar gezin zamelen geld in voor de projecten van Compassion en hopen samen 750 euro bij elkaar te krijgen. Als je hart het ingeeft dan kun je een vrijwillige bijdrage storten op rekening NL71RABO0346318750 t.n.v. TA Terlouw eo.
Gaaf hè Deborah!