Een oordeeltje hier, een oordeeltje daar

Idols is weer op t.v. Wat mij betreft niet echt boeiend hoor. Vooral veel gepraat en show en af en toe iemand die zich vrijwillig onderwerpt aan een jury met een soms uitgesproken mening. Er zijn tal van dat soort programma’s: Holland’s got talent, X-factor, The voice. En iedereen die deelneemt, kan rekenen op de mening van niet alleen de jury, maar van alle mensen die naar het programma kijken. Ik verbaas me er soms over hoe makkelijk ik er dingen uitflap die te maken hebben met het uiterlijk en de uitstraling van iemand. Als de jury dan ook nog eens opmerkingen plaatst die best grappig zijn, dan is het feestje compleet. Niet echt natuurlijk…..

Ik weet één ding, en dat is dat ik altijd een beetje bang ben voor de mening van anderen. De ene keer meer dan de andere, maar als je mijn blog vaker leest, dan zie je dat af en toe terug komen. Maar tegelijkertijd heb ik dus ook een eigen mening en zijn er mensen die zich op hun beurt een beetje druk maken over wat ik van hen denk. Gekke wereld hoor. Zijn we eigenlijk een beetje bang voor elkaar.

Een mening wordt al snel een oordeel en oordelen is bijzonder makkelijk ben ik achter, maar het kan ook bijzonder kwetsen en bovendien heb je nooit het complete plaatje. Het complete plaatje, dat heeft alleen God. Ik zie wat ik zie, maar ik hoef er nog niet meteen conclusies, meningen en oordelen aan te verbinden. En ik moet je zeggen, hoe meer ik leer om niet altijd mijn mening of oordeel klaar te hebben, hoe minder ik me ook druk ga maken over wat anderen van mij vinden.

We zouden waarschijnlijk ook een heel stuk milder worden in ons oordeel als we de waarheid wél kenden. Dan zouden we eerder de neiging hebben om mensen te helpen, althans, dat hoop ik dan. Begrip verandert soms veel aan een situatie. Ik weet dat mensen allemaal hun eigen portie aan geluk en ellende hebben en dat het hen vormt. Bovendien levert het niemand iets op als ik ongezouten kritiek rondstrooi over
van alles wat mij aan hen opvalt. Óf ik moet bereid zijn mensen te helpen, óf ik houd mijn mond.

Oordelen lijkt eerder deuren te sluiten, in plaats van te openen. We hebben immers ons plaatje al compleet gemaakt (ingevuld)? Soms zou ik terug willen naar de onbevangenheid die ik als kind had. Ik oordeelde niet. Had het niet eens door dat anderen dat wel deden. Ik sloot vriendschap met kinderen die, zeg maar, minder populair waren. En het viel me niet eens op dat ik dat deed. Ik denk dat het leven mij veel onbevangenheid heeft afgeleerd, zoals bij velen. Nu is het een bewuste keuze om niet zomaar te oordelen over mijn medemens. Lukt echt niet altijd, soms is het eruit voor ik er erg in heb, maar al doende……..