Duurste hooiberg ooit

‘Dat meen je niet!’ Denk ik als ik het bericht lees over het schilderij van Monet. Verkocht voor het belachelijke bedrag van ruim 76 miljoen euro. Een hooiberg in mooie kleurtjes, hij schijnt er in totaal  vier versies van gemaakt te hebben ook. Een mens met talent, dat zeker, maar kom op zeg. 76 miljoen euro?! Je hangt het op, je kijkt ernaar, je loopt er langs. Je neemt het niet mee naar bed, en je kunt er geen goede gesprekken mee voeren. Het is in mijn ogen mooi voor de decoratie en het mag heus was kosten, maar dit is wat mij betreft ronduit belachelijk.

En ik bedenk me dat ik niet zou weten hoe ik miljoenen euro’s uit zou moeten geven. Wat ik wel weet is dat ik het ronduit stom zou vinden om mijn geld uit te geven aan een schilderij van een gekleurde hooiberg. Tja…….weet je, als je je geen zorgen hoeft te maken over hoe je de eindjes aan elkaar moet knopen, dan heb je het wat dat betreft gewoon goed. Het is niet vanzelfsprekend dat je zomaar alles kunt betalen wat je leuk vindt. En als ik dan zie dat andere mensen kennelijk geld over hebben, en van gekkigheid niet meer weten wat ze ermee moeten, dan komt mijn rechtvaardigheidsgevoel naar boven. Het maakt me een beetje boos.

Er zijn enorme contrasten in deze wereld. De mensen die leven in welvaart, en de mensen die met moeite een avondmaaltijd bij elkaar gesprokkeld krijgen. Het is allemaal bijzonder oneerlijk verdeeld. Ik was dus eigenlijk benieuwd naar de koper van het schilderij. Wat is het voor iemand, waar komt zijn rijkdom vandaan en doet hij verder nog iets goeds in de wereld met al dat geld? Maar de koper blijkt anoniem te zijn. Ach ja.

Hele fortuinen gaan er om in de wereld. Heel idealistisch zou ik zeggen dat als ik miljonair was dat ik alles wat ik niet nodig had, aan goede doelen zou geven. Heel veel geven aan organisaties als Compassion,  Artsen zonder Grenzen, Mercy Ships, Edukans. Maar als ik miljonair was, dan denk ik dat ik stiekem toch ook voor een groter huis zou gaan. Geen kasteel met zwembad hoor. Naja, een sauna misschien. Voor je het weet, geniet je met volle teugen van de welvaart. Ik zou wel rust willen kopen, en ik zou het ook willen delen. Een mooie tuin aanleggen, misschien een aantal  gebouwtjes voor mensen die tijdelijk een onderkomen nodig hebben. Dat lijkt me wel wat, en heel nobel bovendien. En dan aan de muur een leuk schilderij, met mooie kleurtjes.

Maar 76 miljoen euro uitgeven aan iets materialistisch waar je in feite geen klap aan hebt? Ik hoop dat ik nooit zo ver zou komen. Ik denk dat ik nooit zo ver zal komen. Dat is maar goed ook. Doe mij dan toch maar ons fijne rijtjeshuis met de te kleine badkamer. Laat mijn kinderen maar lekker de verf van de woonkamerdeur spelen. Laat mij maar genieten van een bosje bloemen of een lekkere reep chocolade. Je maakt mij niet wijs dat die koper met zijn Monet heel veel gelukkiger is dan Deborah aan de Wiel die hier op de bank haar blog zit te schrijven. En weet je, de zonsondergang bewonderen aan het strand, of gewoon hier in Gorinchem bij de rivier, daar betaalt geen mens voor, want in tegenstelling tot de Monet is een prachtige zonsondergang onbetaalbaar.