Het is donker en stil op de camping in Woudenberg. Opeens schalt het geluid van een huilend kind door de stilte. Ik duik hals over kop over mijn man heen, de bak van de vouwwagen in. Struikelend over mijn eigen voeten vind ik mijn jongste zoon en houd hem troostend tegen mij aan. Hij komt tot rust en ik leg hem terug in zijn bedje.Vijf minuten later herhaalt het voorval zich op vrijwel de zelfde manier. Nu laat hij zich niet gelijk terug leggen. Ik voel na enige tijd zijn lijfje ontspannen tegen mij aan en leg hem wederom terug in zijn bedje. Zelf wacht ik even met terug kruipen, en dat is terecht, zo blijkt een minuut later. Na ongeveer drie kwartier tobben nemen we Ruben bij ons in bed. Ik loop nog even naar het toilet gebouw en ik merk de dageraad op. Voor mij is het een opluchting, gelukkig hoef ik niet zo lang meer te overbruggen….
Slapen doe ik niet meer deze vroege ochtenduren. Onze jonge peuter heeft het er moeilijk mee. En zodra het ochtendlicht de tent binnendringt, komt onze oudste zoon er ook ‘gezellig’ bij. Rond kwart over zes is het niet meer te houden in ons knusse slaaptentje en ik zie nog maar één uitweg. Die tent uit!
Het geluid van mijn huilende zoon is goed hoorbaar op de camping. Met mijn pyama nog aan loop ik achter onze rode wandelwagen richting het Henschotermeer. Ik heb best wat medelijden met mezelf, maar onze kleine heeft ergens last van. Dus ik hoop dat hij kalmeert en nog wat slapen zal.
En dan is daar onverwachts een welkome stilte. Op het meer is de ochtendmist rustig aan het optrekken. Ik zoek naar ander leven, maar ik ben alleen met mijn zoon en de konijntjes die her en der de struiken in springen. De vogels laten van zich horen en de zon werpt haar stralen door de bomen.
Ik besluit om niet langer te vinden dat ik zielig ben. Ik ben ook niet zielig. Want wie op de hele wereld mag hier op dit moment zijn, omringt door de schoonheid van een nieuwe dag? Ik begin te bidden. Voor mezelf, voor de mensen om me heen. Ik dank God voor mijn gezin, mijn echtgenoot, en het moment van deze onverwachtse stilte.
Soms zijn er van die momentjes, zo zeldzaam, en ontstaan vanuit iets wat eigenlijk helemaal zo leuk niet was. Het zijn momentjes die je niet voorbij mag laten gaan zonder ze op te merken. Momentjes die je mag koesteren en op mag slaan in je hart. De slapeloze nachten wens ik niemand toe, maar soms is er een minder leuke situatie nodig om een moment van schoonheid te mogen aanschouwen.
1 thought on “Ochtendgloren”