Vroeger had je tegeltjes, die hingen dan ergens in huis. Meestal in wit en blauw. Op zo een tegeltje stond dan een wijze, of grappige spreuk. Tegenwoordig zien we de spreuken zo een beetje overal langskomen. Onlangs zag ik dus deze in het tuincentrum. En ik had het even helemaal gehad met al die spreuken. Waarom?
A. Het zijn er te veel
B. Ze kloppen niet altijd (zoals deze)
C. Soms is het bedoeld als (omslachtige en verkapte) boodschap voor iemand, of over iemand….
D. Wijs ja-knikken, maar ondertussen….
‘No one is going to love you, if you don’t love yourself.’ Het staat er alsof het een waarheid is waar niet aan te tornen valt. In feite wil iedereen graag geliefd zijn. Maar volgens deze spreuk zal er niemand van je houden als je niet eerst van jezelf houdt. Daar ben je dus mooi klaar mee. Sinds wanneer werkt liefde op deze manier? Liefde is toch iets onvoorwaardelijks? En onwillekeurig dwalen mijn gedachten af naar degenen die door trieste omstandigheden nooit het gevoel hebben gehad geliefd te zijn. Wat deze mensen nodig hebben is iemand die van hen houdt. Zodat ze weten dat ze het wel waard zijn. Dan werkt het dus andersom.
Wat mij betreft is de spreuk zoals ik hem tegenkwam in het winkelcentrum een voorbeeld van een spreuk, gewoon om maar een spreuk te hebben……Ook op Facebook komt er van alles langs en het wordt mij soms een beetje te veel. Er wordt gestrooid met spreuken. Een spreukje hier, een spreukje daar. En het is heus (bijna allemaal) gewoon waar. Maar de wijze woorden blijven lang niet altijd meer hangen. Ze maken geen indruk meer. Een soort van overkill.
Agenda’s, kalenders, boekjes, kaarten. Ach, er is in de kern ook niks mis mee. Ik heb hier ook een kalender met spreuken. En deze maand staat er iets over chocolade, over dat chocolade geen vragen stelt, maar het gewoon begrijpt.
Aan mijn blogpost van vandaag heb ik weinig anders meer toe te voegen dan het volgende:
Ach ja, een spreuk is ook maar een mening…Leuk blog!
Dankjewel!